Hallo medereiziger,

Vandaag hebben we een rustige dag. Wat houdt dit in? We staan rustig op, de mannen gaan boodschappen doen voor het ontbijt, diner en natuurlijk de zaken die we onderweg nodig hebben bij onze tocht, zoals water. Na het ontbijt hebben we de route naar het Biogradska Jezero uitgestippeld. Het is een half uur rijden langs de Tara rivier en de bergen. We slaan af op de hoofdweg en moeten nog een paar minuten door het beboste gebied rijden, waarna we bij een slagboom komen om intreegeld voor het park te betalen. Kan ik hier ook de auto parkeren? Nee, u moet nog zeker 3 km doorrijden en daar is de parkeerplaats. Het wordt een weg met haarspeldbochten en dan opeens zijn we bij het meer.

Er zijn vanaf deze plek diverse wandelroutes die alle kanten opgaan. Sommigen gaan omhoog naar de bergen, anderen lopen door de bossen, wij kiezen voor de route rond het meer. Dit is een tocht van 3,3 km. Laat ik wat meer informatie geven over dit nationale park. Het is het kleinste nationale park van de 5 en het staat bekend om zijn vele soorten planten en dieren. Het park telt verschillende meren die op verschillende hoogten zijn. Het water komt van verschillende gletsjers die het gebied rijk is. Het laagstgelegen meer is het meer die we bezoeken en ligt op 1094 meter hoog. Zo is er ook een meer die op 1892 meter hoogte ligt. Verschillende plantjes komen alleen in dit park voor. Het park kent ook veel wild, zoals herten, reeën, fazanten en natuurlijk de zwarte beer.

De bergen zijn rond de 2 km hoog en een groot deel van het park is ontoegankelijk. Zo kan je maar alleen bij het ene meer komen die we bezoeken. Onze tocht zien we als een opwarmertje voor morgen. Dit is een training voor onze spieren. Die gaan morgen heel wat beleven. De tocht voor vandaag is aardig vlak, waardoor we met onze normale kleding en schoeisel kunnen wandelen. Het eerste aanzicht van het meer is adembenemend, wat een mooi tafereel. Een vlonder die het meer in gaat en een glad water oppervlak. De bladeren van deze oerbossen zijn nog steeds jong en fris en hebben prachtige kleuren. Hoeveel kleuren groen kan een mens onderscheiden? Om stil van te worden. We beginnen onze tocht en hebben al direct een groot aantal dieren gespot. Naast vlinders, insecten, wat vissen en vogels in het water en andere dieren die we wel vaker tegenkomen, zien we nu ook al wat minder voor de hand liggende dieren. Er zijn al direct wat hagedisjes te zien, ook zijn we onderweg een paar kleine slangen tegen gekomen. Het is echt een genot om dit rondje te lopen en de rust die dit gebied heeft. In Nederland hoor je altijd de auto’s in de verte voorbij razen en zijn geluiden van dorpen en steden altijd dichtbij. In Montenegro heb je dit bijna niet. We hoorden alleen het geluid van de vogels en de geluiden van verwondering en dankbaarheid voor de momenten die we zelf beleven.

Na het lopen van de route, is het inmiddels warm geworden. We besluiten bij het restaurant even te genieten van kola? (cake) of sladoled (ijs). Tijd om weer de terugreis naar Kolašin te nemen en dan ook maar eens in het dorpje te kijken. Laat ik het netjes zeggen, voor het dorpje zou ik niet naar Montenegro gaan. Je ziet er wel de duidelijke verschillen. Sommige huizen zijn oud en lelijk, terwijl andere gebouwen de moderne Europese standaard hebben. Bij sommige huizen, auto’s, of voorwerpen lijkt de tijd stil te hebben gestaan, alsof er sinds 1950 niets meer aan gedaan is….en waarschijnlijk is dit ook echt zo. Vandaag zijn we op tijd thuis en eten we ook thuis. Zoals gezegd, gaan we het rustig houden. Na het eten wat praten met elkaar, een lokaal pintje pakken, een knabbeltje knabbelen en andere zaken die we op vakantie niet anders doen.

Morgen wordt een heel andere dag. Nummer 2 van the big 5 ligt het kortst bij dit verblijf af. We zijn daarom ook min of meer verplicht om morgen dit park te gaan bezoeken, als we deze alle 5 willen gaan zien, wat ons doel is. Het is een rit op papier van ruim 2 uur en het ultieme doel is een hiking trail van 12 km door de vervloekte bergen in het Prokletije gebergte. Is dit te hoog gegrepen? Stijgen we boven onszelf uit? (Als we maar hoog genoeg gaan, natuurlijk altijd). We weten het echt nog niet. Aan de ene kant waarschuwen wij elkaar of we dit echt moeten doen, aan de andere kant is dit iets wat we allemaal HEEL graag willen beleven en mee willen maken. Het plaatje boven de blog is van dit gebergte. Op dit moment zeggen we tegen elkaar dat we beginnen met het zien van de Volušnica en dan kijken hoe we dit gebergte ervaren. Dan beslissen we of we teruggaan of all the way. Morgen gaan jullie lezen hoe dit avontuur af gaat lopen. Als jullie 3 dagen geen nieuwe reisblog zien, weten jullie in ieder geval waar we bij benadering zitten en krijgen de hulpdiensten dit hopelijk ook te horen. Internet is er niet in de bergen, evenmin als aan we telefonisch bereik. Vandaag gaan we bijtijds naar bed en in ieder geval morgen vroeg opstaan. De auto is afgetankt en al het expeditie materieel staat klaar.

Let the fun begin!!