Hallo medereiziger,

Vandaag zijn we uitgerust wakker geworden en zijn we om half 8 begonnen aan de reis naar het Prokletije gebergte. De reis is ongeveer een kleine 100 km van ons adres vandaan. Er waren 3 routes aangegeven via google maps. De aanbevolen route was op papier ongeveer 2 uur en 4 minuten. Dit werd aangegeven dat het de meest economische route was. Ik zag ook een aangegeven route die 10 minuten korter was en minder kilometers. Waarschijnlijk alleen vanwege de hoogte verschillen, economisch aanbevolen. Welke route zullen we nemen? De wandeling in het gebergte is 6 uur en daar komt dus ruim 2x 2 uur reistijd bij. Elke 10 minuten die korter is, is meegenomen. We besluiten dus om de kortste route te nemen. En dat hebben we geweten!! Het blijkt een expeditie te worden voor de eigenlijke expeditie.

Wat was het geval? We gaan van de hoofdweg af en we worden geleid over een smal bergweggetje naar boven. Wat leuk! We zien weer allemaal leuke dingen. Boven aangekomen, verandert het bergweggetje in een grindpad. Het grindpad verandert in een pad met kleine keien en dan wordt het zo smal en zonder zijwegen, dat je geen andere kant meer op kan, laat staan kan keren. Oh, dat zal een klein stukje zijn en we kunnen nu toch niet terug. Dus we rijden door….en door….en door, omhoog en omlaag en er komt geen eind aan. We rijden nog geen 20 km per uur en er slaat van alles tegen de onderkant en in de wielkasten. Wat een gaten en bulten in deze zogenaamde weg. Waar is onze jeep nu we deze zo hard nodig hebben? Het toppunt moet nog komen. Plots staan we in de bocht van een haarspeldbocht met zoveel diepe kuilen in de weg, dat er allemaal dennentakken overheen zijn gelegd. Wat nu? We komen niemand tegen, er is geen huis op die route te vinden, maar terug kan ook niet. Dus gaan we er maar overheen. Dit akkefietje komen we nog 2x tegen. Wat waren we blij dat we na door een steengroeve te zijn gereden, weer op het asfalt zijn gekomen. We hebben een stuk afgesneden, maar zijn helemaal over de bergen gereden, i.p.v. eromheen.

Om half 8 weg gegaan en om 10.15 uur aangekomen. Eerst maar even goed eten, voordat we aan de tocht gaan beginnen. We hadden opgezocht dat er 2 routes naar de Volušnica zijn: een makkelijke en een lastige route. Er werd ons verzekert op diverse sites dat je de makkelijke route goed kon lopen, het zou geschikt zijn voor 7-100 jaar oud, mits je gezond bent. Hoe weet je nou welke route je moet nemen? Diverse hikers geven een mooie uitleg: Rij naar het dorpje škala en ga naar de ingang van het nationaal park. Je parkeert je auto bij het restaurant wat als zeer goed te boek staat. Vandaar volg je de rode vlakken met witte bolletjes, wat zeer goed aangegeven wordt. Dit zagen wij ook bij onze aankomst. Verder werd er als tip gegeven om na de Volušnica, door te lopen om zo de Kalijanka en de Popadija mee te nemen die op een half uur verder lopen moeten staan. Volgens de sites loop je eerst een uur door het bos, om daarna over de grasvlakten te lopen en het laatste stukje wordt dan ruig en zwaar, maar het uitzicht is fenomenaal.

Het pad werd goed aangegeven. We lopen het bos in en moeten flink stijgend naar boven klauteren. De weg is divers over wortels van bomen, keien en hazepaadjes van modder door de vele regenbuien die er zijn. Na een uur lopen, liepen we nog steeds door het bos, na 1,5 uur ook trouwens en een kwartier later stonden we op het open veld. Oei, dat valt tegen. Iedereen zegt dat we er een uur over doen en wij bijna het dubbele! Het was echt heel zwaar en we waren het er allemaal over eens dat een kind van 7 dit niet gaat lopen…..laat staan iemand van 100! Moeten we wel verder? We zijn al zover, laten we hopen dat de velden wat vlakker zijn. Nou, nee dus, het wordt alleen maar meer klauteren en elke keer als je denkt dat je er bent, komt er een nieuw massief om te beklimmen. Uiteindelijk bereiken we om 14.15 uur de top en dat is inderdaad aardig in de richting wat het bord aangaf: 2,5 uur. Het uitzicht is enorm, er komt een stoot dopamine je hersenen in die je een heel tevreden en gelukkig gevoel geeft. We hebben het gered! De Volušnica is prachtig, imponerend en indrukwekkend tegelijk. Het zicht is helder en je kan over Albanië kijken, omdat de grens van dit gebergte in beide landen ligt. Toch staan hier geen verdere routes aangegeven naar de 2 andere bergen.

De zon is helder, maar we zien ook de wolken samenpakken en zien dat het weer gaat omslaan. Gauw wat selfies, foto’s en filmpjes maken en een kwartier uitrusten. Nu maar gauw naar beneden gaan om 14.30 uur. Dit gaat gelukkig qua ademhaling veel makkelijker, maar het begint te miezeren en dat gaat over in felle regen. De modderpaadjes en de stenen zijn spekglad. Het laatste wat we willen is een medisch ongemak in de vorm van een kneuzing of botbreuk, dus gaan we behoedzaam naar beneden. Om 17.00 uur zijn we beneden aangekomen en tot de draad toe nat. We besluiten om maar meteen te gaan rijden, want er is geen verlichting op de wegen en we weten niet wat voor wegen we tegen gaan komen. We zijn er wel over uit dat we niet dezelfde route terug gaan nemen. Er komt wel altijd tijd extra bij dan aangegeven. Eten kunnen we ook in het dorp thuis. De tomtom geeft 2 uur rijden aan en om 17.00 uur rijden we dus weg. De reis ging goed en om 19.30 uur waren we thuis. Snel even opfrissen en om 20.15 uur gingen we naar een restaurant om te eten.

Hiermee is de nummer 2 van the big 5 in the pocket. Morgen gaan we uit het huisje. We gaan even uitrusten van deze expeditie tocht. Onze spieren juichen bij dit besluit. Morgen hoeven we pas om half 12 uit het huisje, dus dat komt goed uit. Wat gaan we verder ondernemen. We gaan richting park nummer 3, het Nationaal park Durmitor. Op de eerste dag gaf ik al aan dat naast dit park de op 1 na grootste diepste kloof van de wereld ligt, ruim 1300 meter diep. Hier stroomt de rivier de Tara in het gedeelte van Montenegro en die gaat in Bosnië en Hercegovina over in de Drina rivier. Hoe kan je deze kloof het beste ervaren? Over dat water natuurlijk. We hebben dus een arrangement geboekt om te raften. Morgen worden we om 17.00 uur verwacht en dan wordt er heerlijk lokaal voor ons gekookt. We slapen aan de rivier en gaan vrijdag raften. Hierover later meer. Morgen hebben we dus een uitstapje naar Bosnië en volgens de gegevens moet dit 3,5 uur rijden zijn (we tellen hier dus maar 1 uur bij op). De route zal zeker prachtig worden. Morgen weer een nieuwe blog.