Hallo medereiziger,

Vanochtend was ik blij dat ik er om half 8 eruit kon. Ik had vanaf kwart voor 6 plafond dienst en was dus verheugd dat we aan een nieuwe missie konden gaan beginnen met ons expeditie team. De details gaan we straks krijgen, eerst ons klaarmaken en ontbijten. We krijgen een heerlijk lokaal ontbijt en we kunnen er tegenaan. Er vertrekken allerlei groepen die verschillende dingen gaan doen. Het wordt steeds leger en het lijkt wel of ze ons vergeten zijn. Inmiddels is het al 10 uur en we krijgen te horen dat we zo gaan beginnen. We hebben een groep met 6 personen en een lokale instructeur die met ons meegaat. We mogen beginnen bij een magazijn om onze uitrusting op te halen. We krijgen een neopreen suit, een zwemvest, een helm en speciale schoenen. Het aantrekken van zo’n pak is een expeditie op zich. Lachen gieren en brullen. De heren hebben als eerste de uitrusting en dan is het de beurt aan de dames. Het pak zit als een tweede huid om me heen en ik vraag me ondertussen af, of dit wel prettig gaat zitten tijdens de reis.

We gaan naar de rangerover en zien dat de boot al op de auto ligt. Er sluiten 2 Engelse toeristen bij ons aan, die vanochtend vroeg vanuit Žabljak ruim 2 uur hierheen zijn gereden en uitgeput zich in een kikvorspak hebben gehesen om ook de auto in te kruipen. Zij hebben alleen een raft afgenomen en niet de overnachtingen en het eten. Zij moeten na de raft ook nog ruim 2 uur terug. Wat ben ik gelukkig dat ik voor onze optie heb gekozen. Relaxt, en je mist echt iets als je het eten niet hebt geproefd. Maar goed, ik wijk nu af van het verhaal. We mogen de auto in en de dames moeten op de achterbank plaatsnemen en de mannen in de achterbak op bankjes. Daar zitten Sergio, the Englishmen en ik te hobbelen in de auto. Er volgen wat gebruikelijke vragen over en weer hoe we heten, waar we vandaan komen en wat we allemaal op vakantie doen. Daarna merken we dat we de hoofdweg verlaten hebben en nu op eenzelfde keien weg rijden als eerst. Ik krijg al weer visioenen van de route naar de Volušnica. Alleen rijden we nu in een terreinwagen en gaan we veel harder dan wij vorige keer in de Opel Astra. Dat heeft the Englishmen ook gemerkt! Hij werd steeds stiller en stiller. Ik was druk met mezelf vast te houden, omdat ik opgevouwen in die auto lag. Ik keek een keer naar links en zag dat the Englishmen heel erg wit was en zich duidelijk niet goed voelde. Er kwamen al wat kok neigingen en ik riep maar heel snel dat de auto moest stoppen. Huh waarom? Nou, omdat de deur al openging en hij kotsend langs de weg stond, terwijl de eerste gift in de auto lag (zeg ik dit netjes zo?). De auto was zo aan het stuiteren en strak de haarspeldbochten aan het nemen, dat ook Sergio bijna zijn voorbeeld wilde volgen.

The Englishmen voelde zich daarna een stuk beter en mocht voorin zitten, terwijl de instructeur zijn plek in ging nemen. Veilig bereikten we de rivier en kon de boot geprepareerd worden. Er moest nog wat extra lucht in. Toen volgden de laatste instructies hoe er met de peddels gevaren moet worden, wat als je overboord valt en nog wat van dat soort zaken. Toen waren we er klaar voor. Ik zag met een schuin oog al hoe lekker snel het water aan ons voorbij ging. Er werd een indeling gemaakt wie waar op de boot plaats moest gaan nemen. Sergio en ik waren het bokkie, wij moesten links en rechts voor. Wij mochten al het vocht dus op gaan vangen en als eerste de eventuele klappen op de rotsen. Bedankt daarvoor. Achter Sergio kwam Inge en daarachter Britt. Achter mij nam the Englishmen plaats en daarachter the Englishwoman. De instructeur zat achter op de boot en had een go pro op zijn helm. Hij gaf de commando’s en we voelden ons op een Romeins schip. De eerste de beste waterval kwam recht op ons af en die raakte ons voor op de boeg. Sergio en ik waren daarna al totaal nat. Er zouden nog vele golven volgen en het is best kicken hoe we over de golven en stroom versnellingen de rivier overgingen. De instructeur vertelde nog een aantal feitjes: In augustus is de rivier ongeveer 40 cm diep, nu door de regen 2-2,5 meter diep. De Tara rivier komt uit Montenegro, Bosnië binnen en komt dan al heel snel samen met de rivier de Piva. Daarna heet de gezamenlijke rivier de Drina. De Piva is veel kouder, dus waar we begonnen op de Tara, had het water nog een temperatuur van 9 graden. Na samenkomst met de Piva wordt de rivier ongeveer 7 graden.

Dit doet Sergio en Britt besluiten om maar eens een duik te nemen in het water. Hoe kom je de boot weer in? Op eigen kracht lukt dit niet. Geen nood, want we hebben Rambo bij ons. Even voor de duidelijkheid, dat hier geen misverstanden over gaan bestaan, ik ben niet Rambo en the Englishmen zeker niet! Het is onze instructeur die als een commando eruit ziet. Hij pakt eerst Britt aan haar zwemvest en die wordt zo het water uit getrokken, dat ik dacht dat ze aan de andere kant van de boot weer het water in zou verdwijnen! Ik dacht toen nog: ‘Bij Britt snap ik dat, nu kijken hoe je dat bij onze andere boy gaat doen’! Geen probleem, hij pakt Sergio’s zwemvest en douwt hem nu de andere kant op, half kopje onder water. Daarna maakt hij gebruik van de opwaartse kracht om hem de boot in te trekken. Oké dacht ik, we zijn weer compleet, nu weer vooruit! Twee minuten later volgt het eindpunt en mogen we onze uitrusting inleveren. We hebben de tocht van 23 km in 90 minuten afgelegd. De kikvorspakken zaten zo vast om ons heen, dat ik vreesde dat ik de resterende tijd op vakantie in dat pak moest blijven zitten, met de 30 graden op de resterende plekken in het vooruitzicht. Oh, help waar zijn we weer aan begonnen! Gelukkig is dit een goede teambuilding oefening en dat werpt resultaten af. We helpen elkaar met het ontdoen van de uitrusting en kunnen ons gaan opfrissen. Een paar minuten later worden we getrakteerd op de lunch. De lunch is zoals bij ons het avondeten is! We krijgen heerlijke soep en de groep wordt hier wild van, we lusten nog wel een kopje! Nou dat kan hoor. Daarna volgt de hoofdmaaltijd. Er komt een lange houten plank met heul veul vlees, dat zo mals is, dat het uit elkaar valt. Er zijn aardappelen die zo vol van smaak zijn, dat we graag willen weten hoe dit komt. De aardappelen worden voor een aantal maanden onder de grond bewaard en dan heel langzaam gekookt als ze bereid worden. Verder weer een kool salade en een soort baklava toe. Dit krijg je nooit op, maar dat moet ook niet, want dat is eerder een belediging, dan een compliment. De rakija wordt ingeschonken en het feestje zit er goed in. Binnen brandt de openhaard. Ik kan best wel wennen aan deze vakantie en droom ondertussen al over het avondeten.

De rest van de middag wordt gebruikt ter vrije besteding. We verwennen onszelf met waar we persoonlijk zin in hebben. Er worden mooie gesprekken gevoerd, we verzorgen onszelf lekker, omdat onze spieren de afgelopen dagen aardig gewerkt hebben. Ook de spieren hebben vakantie en recht op een beetje verwennerij. Om 20.00 uur staat het diner gepland. Sergio heeft zin in het gerecht dat hij op 1 van de foto’s had gezien op het internet. Lekkere visjes op de BBQ. Ik probeer het enthousiasme wat te temperen. De hoofdmaaltijd wordt vaak in de middag gegeten, dus verwacht niet te veel. Om 20.00 uur komen de borden en zien we dat er ook vanavond weer soep op het menu staat. Het wordt vanavond een tomatensoep die ook nu weer erg lekker is. Na de soep komt er een grote houten plank met mooie vissen erop en daarnaast aardappels met rauwe ui en citroenen. Wat ziet het er prachtig uit. Ik vraag aan de eigenaar welke vis dit is. Hij zei: pastrva (servokroatisch voor forel). We gaan deze lekkernijen proeven en geven terug dat het odli?no is (uitstekend). We genieten nog na en komen tot de conclusie dat we dit arrangement hebben geboekt voor het raften. Door de snelheid van de stroom, werd deze tijd flink verkort. Toch maakt de enorme gastvrijheid en de gastronomische explosie van smaken en ervaringen (iskustva), dit arrangement meer dan waard. We vinden het jammer om morgen na het ontbijt, dit land te verlaten. We gaan dan weer koers zetten naar het nationaal park Durmitor, waar we officieel 4 dagen door zullen brengen. Nu gaan we slapen, om morgen officieel naar het 3^e nationale park op ons lijstje te gaan, het Nationaal park Durmitor, het park voor echte doorzetters. We gaan kijken wat we in dit park kunnen doen en zien en laten ons verrassen.

Het weer wordt weer beter, dus we hopen jullie te kunnen trakteren op mooie foto’s.