Hallo mede reiziger,

Vanochtend nog 1 keer het ontbijt bij het rafting centrum, alvorens we weer terug naar Montenegro gaan. Het is weer heel goed mogelijk om je buik vol te eten met allemaal lokale lekkernijen. De koffers zijn gepakt en we vinden het aan de ene kant jammer dat we al weg gaan, maar voelen ons ook heel opgewonden van wat we nu weer gaan zien. Het is namelijk de dag dat we nummer 3 van the big 5 gaan zien, het Durmitor Nationaal Park. We rijden in 5 minuten naar de grens en er staat een rij van 6 auto’s bij de grens. De douaniers nemen hun tijd met het controleren van de voorgangers. Ik grap alweer heel spontaan dat onze auto vast aan de kant moet en ben alweer een beetje boos op mezelf dat ik weer de kat op het spek aan het binden ben. Juist op dat moment zie ik een douanier de rij auto’s doorlopen richting onze auto. Ja hoor, zucht ik, dat heb ik weer. Gelukkig loopt de douanier voorbij naar de jeep achter ons. Die auto reed onderweg al toeterend dat hij er voorbij wilde en stond voor de grens de auto na te kijken. We gingen deze auto voorbij en nu wordt hij door de douane gecontroleerd en terug gestuurd. Wij mogen verder en de reis vervolgt Montenegro in.

We zitten dan direct in de Piva Canyon en deze is prachtig. Aan beide kanten hoge rots formaties met ruige stenen en vol begroeid met bomen. Beneden de rivier de Piva die helder blauw door het landschap meandert. Wat kan een autorit toch heerlijk zijn. Halverwege moeten we linksaf een smal weggetje omhoog om richting Žabljak te rijden. Het is een helling die we over moeten met haarspeldbochten, waar geen eind aan lijkt te komen. Elke keer rijden we door een tunnel die uitgehakt is in de rotsen. Verlichting ontbreekt, maar wat veel zotter is in Montenegro (dat heb ik nog helemaal niet eerder verteld), is dat de tunnel rustig een bocht van een haarspeldbocht kan zijn. Je ziet geen hand voor ogen en moet maar zien welke kant de tunnel opgaat. Soms is het handig om op de navigatie te kijken hoe de tunnel loopt.

Boven aangekomen, rijden we het Durmitor gebied in. Het landschap verandert meteen. Durmitor is een ruig landschap met bergen, grashellingen, veel rotsblokken en de wind die door het gebied jaagt. Er ligt 1 smal weggetje die het gebied doorkruist en die moet voor beide richtingen door het verkeer gebruikt worden. Soms zit er een afgrond aan 1 kant. Het landschap heeft veel weg van Schotland of IJsland, maar toch weer heel anders. Er zijn hier en daar schaapherders die hun schapen op de hellingen en de dalen laten grazen. Soms zie je een verlaten gebouw staan. De weg is ongeveer 90 km lang en je komt geen benzine pomp of winkel tegen. Er is geen internetverbinding en de telefoon doet het ook niet. Je bent helemaal alleen. Wat een rust en stilte, je hoort alleen een dier of de wind. Onze tank was half vol, maar voordat we het park inreden, hebben we toch maar getankt. Je weet het nooit met een vreemde auto en die grote hoogteverschillen. We hebben dan wel pechhulp, maar die dekt niet de pech van het niet kunnen melden van pech… Daar sta je dan met een lege tank. Nee, dat risico lopen we niet graag.

Ongeveer 5 km na het begin van het Durmitor gebied, horen we op de achterbank: wij moeten plassen. Ahum, je hebt 2 mogelijkheden: Zoek een rotsblok uit….of hou het nog 85 km op. Aan jullie de keus. We zien een klein huisje met een tafel aan de weg en Inge zegt: ik ga het daar wel vragen! Stop de auto maar. Er komt een wat oudere vrouw uit het aftandse huisje en Inge raakt in gesprek en vraagt of ze van het toilet gebruik kan maken. Dat kan, de wc is buiten in een WC hokje. De vrouw zegt dat ze wat eigengemaakte producten verkoopt, maar dat er bijna niemand langskomt. We besluiten om wat dingetjes te kopen. Wat we ook doen als we met de lokale bevolking praten of uit een huisje gaan, is een contact kaartje geven. Inge heeft wat pakketjes gemaakt met een snoepje, een contact kaartje van JW.org en een bedankje in het Servo-Kroatisch. Maar ja, wat heb je aan zo’n kaartje als er geen internet is in het gebied! Het hele land heeft geloof ik 3 gemeentes en die zitten zeker niet in de buurt van Durmitor. Misschien heeft ze nog nooit iemand van ons gesproken. Daarom leek het me handig om een traktaat te geven in haar taal. Even uit de auto halen… De vrouw is dolgelukkig en we vervolgen onze tocht. Het geven van deze traktaten en contact kaartjes doen we regelmatig en hopen op die manier ook dat gebied te bereiken met het goede nieuws.

Het weer is helaas niet al te best, soms droog en soms regent het. De temperatuur is boven in de bergen 6-8 graden. Als we halverwege deze weg zijn, komen we aan in Žabljak. Dit is een heel klein dorpje, die alleen maar bestaat vanwege de toeristen om van daar uit de bezienswaardigheden te bezoeken en om toch nog wat boodschappen te kunnen doen. Voor het dorpje zelf hoef je daar niet te komen. Het is al tussen de middag geweest en we besluiten om nog even pizza te eten. Rond 15.00 uur zijn we bij het huisje die we voor dit gebied hebben uitgezocht. Het is een huisje 8 minuten van het dorp, midden in de natuur. De eigenaar had al aangegeven dat hij er niet is, maar zijn ouders die in de buurt wonen, wel. Ze spreken alleen nauwelijks Engels. Wij gelukkig wel genoeg Servo-Kroatisch! Het zijn hartelijke en zeer gastvrije mensen. We mogen van de moestuin gebruik maken, de aardappels, etc. Doe alsof alles van jou is. De buitenkant van het huis is schitterend mooi, evenals de omgeving. Binnen valt het enigszins tegen. We gaan wel kijken hoe of wat. Voor nu zijn we geslaagd voor de missie van vandaag. We zitten precies in het midden van Durmitor. We hebben de boodschappen binnen en kunnen morgen heerlijk genieten van een brood maaltijd. We hebben al half besloten dat we naar het zwarte meer gaan. Dit is een prachtig natuur gebied op ongeveer 2,7 km buiten het dorp Žabljak. Je kan er vanuit het dorp, lopend naar toe en daar aangekomen, in ongeveer 1,5 uur omheen wandelen. We hebben vandaag veel gereisd, dus een rustige dag morgen is goed.