Hallo mede reiziger,

Vanochtend zijn we na een korte nachtrust (wat een plaknacht!) vroeg opgestaan. Gisteren hadden we al het meeste ingepakt en vanochtend het restant. We gingen om kwart over 8 weg naar het oude gedeelte van de stad (stari grad). Er was toch behoefte om de trappen van Kotor te bedwingen. Als we dit vroeg gaan doen, lukt het nog met de route naar Ulcinj in gedachten, maar belangrijker is de temperatuur! Alhoewel, als we de auto eindelijk hebben kunnen parkeren en we zijn bij de trap aangekomen, is het al 9 uur en de temperatuur staat al op 28 graden, terwijl de zon dan nog over de berg heen moet schijnen. Wat een offer voor mij. We beginnen rustig met lopen en aan de trappen staan allemaal voordeuren. Het is een leuk gezicht en dat vind ik ook leuk om te zien. Het is ook niet de route waar ik niets aan vind, het is de warmte waar ik absoluut niet tegen kan.

We laten de laatste huisjes achter ons en de route naar de top gaat nu echt beginnen! Staat daar opeens een kiosk met een hek. Wat nu weer! Om de 1300 treden (!) te mogen beklimmen, moet je daar wel €8 per persoon voor neertellen. Dat hebben ze slim gedaan! Je bent al op weg, je kijkt al over de eerste daken heen en ga je dan terug? Nope, men besluit dat we de top echt willen gaan zien. We gaan daarna naar boven via de ongelijke trappen die van rotsstenen zijn gemaakt. Degene die de dom toren ooit hebben beklommen, weten hoe dat is. Dit is erger, want in de dom toren is het lekker koel (zucht). En deze dom toren moet je 3 keer beklimmen om hetzelfde aantal treden te beklimmen. Het is afzien, maar we gaan op een rustig tempo door, net als iedereen. Na elke 20-40 meter even stoppen om natuurlijk naar het uitzicht te kijken en stiekem toch nog even uit te blazen. De zon brandt nu echt fel en ik lurk om de haverklap aan mijn fles water. Straks kan ik mijn flesje weer vullen met al het vocht wat in mijn kleren zit, zoveel zweten we in deze hitte.

Mijn hoofd moet altijd bezig zijn, dus wat ga ik onder het wandelen doen? We gaan maar even rekenen. Als we over 1300 treden, 1 seconde per tree doen, zijn we in een goede 20 minuten boven. Toch weet ik al dat we niet 1 seconde per tree gaan halen. Niet fysiek en niet qua genieten van het uitzicht! Wel leuk om te kijken hoeveel seconde per tree we uiteindelijk gemiddeld gaan doen. Het valt ons niet tegen! In een uur zijn we helemaal naar boven gelopen en zijn we bij het verdedigingsfort aangekomen. Het doet me echt goed om te zien dat iedereen – jong en oud – afgepeigerd daarboven aan het bijkomen is! Een simpele rekensom laat zien dat we gemiddeld 2.769 seconde per tree lopen. De afdaling gaat zeker minder moeite kosten, en dat klopt, want in een half uur zijn we weer beneden. Dit weekend is er folklore in de stad, vanwege het sea rock festival in Kotor en we genieten van de leuke sfeer. We gaan terug naar de auto en gaan beginnen aan een rit van op papier 2 uur naar het zuidelijkste puntje van Montenegro, 5 km van de Albanese grens. Halverwege de route langs de kust, komen we langs bij Sveti Stefan (dat is Servo-Kroatisch voor heilige Stefan; uitspraak swettie Steffan)) Sveti Stefan is een eiland voor de kust van Budva (uitspraak: Boedwa) en daar stond in de 15^e eeuw een fort die zo heette. Daarna is er een vissersdorp op dit eiland gebouwd, dat ook zo ging heten. In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw, is dit eiland gerenoveerd tot een lux hotel complex voor de allerrijksten. Er is een dam gebouwd van het eiland, naar het vaste land en dit is nu dus vanzelfsprekend een besloten schiereiland waar we niet op mogen komen. Toch is het leuk om het even op een kleine afstand te zien. We gaan naar het kiezelstrand en zien dat daar ligbanken te huur zijn. De voorste rij kost €40 per dag en hoe verder je naar achteren gaat, hoe iets goedkoper het gaat worden. We maken onze foto’s en vervolgen onze reis. Ik grap vervolgens dat we vanmorgen eerst Sweaty Kotor hebben aangedaan, vervolgens Sveti Stefan hebben gezien en dat we op het laatst Sweaty Ulcinj gaan krijgen!

De kust vind ik niet vergelijkbaar met Kroatië helaas. Het landschap is wat meer dor, in de stadjes waar je doorheen moet, staan files en de huisjes zien er toch op een paar stadjes na, er verpauperd uit. Ulcinj is een redelijk groot uitziende stad tegen de bergen op gebouwd, toch wonen er maar 20.000 inwoners. De auto moet hard werken om naar boven te komen, maar hé!...beter de auto, dan ik. Het is echt een zoektocht naar het huisje. We hebben voor Ulcinj gekozen, omdat het daar de enige plek is met zandstranden. Het is iets goedkoper dan het toeristische Kotor en we zitten dan in de buurt van het laatste Nationaal park, het Skadar meer. Hierover later meer. Als we dit park hebben bezocht, heb ik mijn big 5 binnen! Terug naar het huisje, ik liet me even afleiden. Het huisje heeft een mooi balkon met uitzicht over de zee. Volgens de boeking is het 450 meter van het strand. Weer zo’n handig trucje om mensen te trekken. Dit is dan wel een kiezelstrandje. Voor het zandstrand, moet je een rit van 20 minuten met de auto maken, door de nauwe straatjes, of een uur lopen in de brandende zon van dik 30 graden. Wat zou jij kiezen?

Het huisje is op zich ruim, het heeft een lange gang met aan het einde een leef keuken met alles erop en eraan. Verder zitten aan de gang 3 slaapkamers en 2 badkamers. Het huis is voorzien van een werkend airco (JOEPIE!!) en een ligbad. Een woonkamer is er (nog) niet. Wellicht in de toekomst wel, want de voormalige woonkamer kan niet geopend worden. Op de Balkan is het de gewoonte om een huis te (ver)bouwen in delen, als je weer wat geld verdiend hebt. Het huisje is schoon, er is een parkeergarage voor de auto, maar van binnen is het wel gedateerd. Schoon is echter veel belangrijker. We handelen wat zakelijke dingen af met de eigenaar. Zo is elke hoofdbewoner van het huis verplicht om een kopie van je identiteitskaart of paspoort aan de politie te geven, evenals de tijd die je hier doorbrengt. Montenegro weet alles van je hoor! Na even bij te zijn gekomen, besluiten de 3 musketiers om toch nog even de zee in te gaan om te zwemmen. Ik wens ze heel veel plezier! Ik heb nog even aan mijn lichaam het voorstel gedaan, maar er kwam zoveel weerstand, dat deze boy even lekker bij zijn vriend Airco, alvast een groot deel van dit verslagje gaat intikken. Heb ik ook plezier. Straks gaan we eten en ik ben benieuwd wat het deze reis gaat worden? BBQ, Italiaans, Grieks, of toch Albanees? Ik ben zo weer terug en dan horen jullie wat het geworden is.

En wat is het geworden? Het was een restaurantje in Griekse stijl, met mandoline muziek op de achtergrond en op een heuvel was een buiten terras. De andere 3 zijn op de vis tour gegaan en ik heb het bij sjaslieks gehouden. Beneden begon om 20.00 uur het avondleven met schijnwerpers en muziek, eettentjes en veel mensen op de been. We zijn om 21.00 uur naar boven gegaan, want het begon flink te bliksemen en te donderen. Ook waren er wat beginnende druppels. Veel auto’s rijden door de nauwe straatjes en de wegen werden echt flink glad van die druppels. Nu zijn we weer veilig thuis en morgen gaan we kijken wat we op deze dag (niet) gaan doen. Ben je nieuwsgierig? Lees dan morgen weer wat er op het programma staat!