dag 20 - Laatste dag van deze expeditie, de thuiskomst!

Hallo mede reiziger,

Vandaag dan toch echt mijn laatste blog van deze expeditie naar Montenegro. Waar waren we gisteren gebleven? Bij de beslissing om op het vliegveld te blijven en te wachten op onze vlucht. We hebben de nacht doorgebracht in de wachtkamers bij een gate. Slapen lukt de 1 beter, dan de ander. Vannacht heb ik een power nap gedaan en de rest van de tijd voorbij zien tikken. Om 02.43 uur ging het laatste vertraagde vliegtuig de lucht in. Rond 06.00 uur starten de nieuwe vluchten van de dag en om 04.00 uur komen de eerste passagiers van deze vluchten binnen.

Onze vlucht naar Amsterdam staat gepland om 06.40 uur. We gaan naar het bakkertje voor een croissant of koffiebroodje en dan wachten we bij de gate A02 op ons vliegtuig. Als deze nu maar komt. Uiteindelijk zijn we met een vertraging van een half uur vertrokken naar Amsterdam. Het was een prettige vlucht met soms wat lichte turbulentie. We kregen een ontbijtje geserveerd aan boord en om 09.40 uur konden we landen op de polderbaan van Schiphol. Bij de gate werden we al gecontroleerd voor de paspoorten en identiteitskaarten. Mooi, hebben we dat al gehad.

Nu vragen waar we naartoe moeten om met onze koffers herenigd te worden. We krijgen de raad om eerst op de lopende band nummer 18 te kijken. Misschien zijn ze toch meegekomen. Eerst moeten we door de volgende paspoortencontrole heen. Jongens, wat is het daar druk! We krijgen direct een flashback van gisteren. In Amsterdam is het hetzelfde als in Belgrado. Om 11 uur staan we uiteindelijk bij de juiste lopende band voor de koffers, maar geen koffer van ons te bekennen. We gaan naar de info balie van de koffers en leggen uit wat er gisteren gebeurt is. We krijgen te horen dat we de koffers vandaag niet zullen gaan krijgen en we worden verzocht om een formulier in te leveren. Moeten we nu weer hetzelfde doen als gisteren? Ja, helaas wel. De koffers hebben als afleveradres Schiphol en zullen vroeg of laat naar Schiphol gaan komen. Om de koffer door de douane heen te krijgen, moet er een formulier zijn ingevuld. Dit hebben we bij deze gedaan. De koffers zijn nu getagd om naar ons huisadres gestuurd te worden. Zodra deze op Schiphol aankomen, krijgen we bericht en wordt er een afspraak gemaakt om ze thuis af te zetten. Dat is al wat we kunnen doen. Voordeel is dat we niet met koffers de trein in hoeven….

We besluiten nog even wat te lunchen en stappen op de trein. In Baarn staan Tristan, Quique en Elina ons al op te wachten. We zijn weer thuis. Nu nog alles laten bezinken en de vakantiespullen opruimen. Dit zal op een andere dag moeten gaan plaatsvinden, want we zijn inmiddels wel aan wat slaap toe.

Heel erg bedankt voor het mee reizen en de leuke reacties die we van jullie hebben mogen ontvangen. Het is erg leuk om dit op deze manier te doen en voegt echt iets toe aan de vakantie. Als er weer een nieuwe missie of expeditie komt, zal er weer een nieuwe blog worden gemaakt en zien we jullie graag weer terug. Voor nu nogmaals bedankt en tot de volgende reis!

Dag 19 - Laatste dag: Podgorica via Belgrado, naar Amsterdam. Alleen zien we Amsterdam vandaag niet!

Hallo mede reiziger,

Vandaag zou het de laatste blog gaan worden, maar er is nog een vakantiedag bij gekomen! Wat is er aan de hand? Laten we met de dag beginnen. We moesten om 10 uur uit het huisje en hebben rustig onze koffers ingepakt. Daarna was er nog tijd om bij een restaurantje een fijn (Engels) ontbijt mee te pakken. Om 11 uur zijn we begonnen met de reis naar Podgorica en die rit duurt 2 uur. Om 14.00 uur moest de auto op het vliegveld worden afgeleverd. We konden dus nog even door het centrum van Podgorica rijden. Gelukkig was de auto bij het afleveren helemaal in orde verklaard, dus dat stuk was afgehandeld. We hebben 1500 km met de auto rondgereden in Montenegro.

Het is een klein vliegveldje, dus we zijn zo klaar met de procedure. Kopje koffie drinken en dan naar de gate. Gelukkig, het vliegtuig vertrekt om 15.20 uur, precies op schema. Toen het die tijd was, was de gate open, maar mochten we nog niet boarden. Het boarden bleek pas om 16.10 uur te mogen. Het is 50 minuten vliegen en we hadden 1 uur overstap tijd in Belgrado. Dit gaat hem niet worden dus. We landden na 17.00 uur en ons vliegtuig was dus al weg. We zagen nog wel een KLM toestel die samen met air Serbia een paar minuten later zou gaan opstijgen…..rennen naar de andere kant van de luchthaven en bekaf kwamen we bij deze gate aan! Het toestel stond er nog. Yes! Er verzamelden ongeveer 10 personen en er werd gevraagd of we nog mee konden. Druk porto verkeer en het antwoord was uiteindelijk nee. We moesten naar de transfer balie en de tickets omboeken.

Bij de ticketbalie stond een lange rij. Verschillende vluchten hadden vertraging. Een paar bestemmingen werden omgeroepen en die van ons zat er ook bij. We moesten meekomen en gingen een tour over het vliegveld maken. Toen kregen we te horen dat de laatste vluchten waren vertrokken en dat we pas morgen verder konden vliegen. We moesten dus door de paspoortcontroles heen, de koffers halen en dan naar een balie om een andere vlucht en hotel te krijgen. Een enorme rij bij de paspoortcontrole volgde. Hier kwamen we goed door. Toen naar de lopende band voor de koffers. Er waren 4 banden, maar onze bestemming stond niet op de schermen. Wat hebben we gewacht, gevraagd en gehoopt…., maar geen koffer. Dan maar naar de verloren voorwerpen balie. Weer een rij om in te wachten. Geen idee waar jullie koffers zijn, vul dit formulier maar in, kregen we te horen. De koffers zouden naar Schiphol gaan en als we morgen daar aankwamen, zouden we ze kunnen halen. Dan door de ruimte om goederen aan te geven en moesten we naar de air Serbia balie om onze tickets om te boeken. We waren niet de enige die op dit idee kwam. Toen we eindelijk aan de beurt waren, waren we de laatsten die nog op de vlucht van 06.40 uur gezet konden worden. Een tweetal Nederlanders na ons, moesten 5 minuten later weg en in Rome overstappen en hebben nog een dag reizen voor de boeg.

Wat nu? We moeten ons bij de incheckbalie van de business class gaan melden om daar een voucher te krijgen voor de hotel overnachting en een diner. En je raad het al, daar staat weer een rij. Inmiddels is het al 19 uur en we krijgen al aardig trek. We zijn bijna aan de beurt en men bepaalt dat de balie dicht gaat, omdat de vouchers niet werken. We moeten naar een andere balie en staan weer halverwege in een nieuwe rij. Dit schiet niet op. Uiteindelijk was het bijna 23 uur toen we aan de beurt waren. We hebben nog geen eten en drinken gehad en vinden het niet meer leuk. Alles blijkt mis te gaan. Het computer systeem heeft er even uitgelegen. Ondertussen merkt Inge dat ze haar identiteitskaart nergens kan vinden. Die hebben we ook al 6 keer moeten laten zien. Moeten we nog naar de politie ook (zucht). Gelukkig vindt ze de kaart, net op dat punt. Het vliegveld ligt op 18 km van Belgrado en heeft zelf geen hotels. Je moet dus naar Belgrado toe voor een hotel. Er is 1 bus beschikbaar en deze rijdt alleen als deze vol is. Het schiet niet op, want velen hebben nog geen voucher. Er wordt door reizigers geopperd dat ze wel een taxi nemen, omdat het diner ook in het hotel is en men niet nog langer wil wachten. Dan horen we dat in Belgrado protesten en rellen zijn, bij een protestmars die uit 4000 personen bestaat. Dit zijn pro Russische Serven die sympathiseren voor de Russen in de oorlog met Oekraïne. Men raadt daarom aan om niet met de taxi te gaan, maar met het aangeboden transfer te reizen.

Wat is handig? We moeten 2 uur voor de reis op het vliegveld zijn, dat is half 5 in de ochtend. Wanneer gaat de bus dan naar het vliegveld? Half 4? Dan rijden we straks om 0.00 uur naar Belgrado stad, moeten eten, frissen ons op en dan kunnen we weer terug. En als we pech hebben en we komen door de onlusten te laat, zijn we de pineut. We kiezen dus om meteen in te checken en van air Serbia een kleine maaltijd en wat drinken te krijgen. We gaan naar het afgesproken punt en dan blijkt de maaltijd uit een sandwich met een glaasje water te bestaan. Gelukkig hebben we wel de zekerheid dat we op tijd zijn en even de rust hebben. Komen we morgen echt thuis? Kijk morgen in de laatste blog….

Dag 18 - Laatste volle dag in Ulcinj, morgen weer naar huis.

Hallo mede reiziger,

Vandaag is het helaas alweer de laatste volle dag om nog iets te doen. Morgen gaan we rond 15.30 uur terugvliegen naar huis. Het is ongeveer anderhalf uur rijden naar het vliegveld, dus we kunnen morgen rustig opstaan en inpakken. We zijn er wel weer aan toe om naar huis te gaan, het is goed zo. Vandaag wilde de groep nog een laatste duik in de Adriatische zee nemen. Ik had geen zin en ben in het huisje nog wat voor mezelf aan het rommelen geweest. Er is dus niet veel nieuws te melden. Daarom is het wel leuk om de balans op te maken. Wat vinden we nu van Montenegro als vakantieland?

Montenegro is een klein land met een heel veelzijdig landschap. Als ik terugdenk aan mijn blogs die ik de afgelopen dagen geschreven heb, komen heel wat landen terug waar het landschap ons aan lieten denken: Canada, Schotland, Italië, Griekenland, Oostenrijk en Duitsland. En dan kan ik er zo maar een paar vergeten zijn. Het is dus een land met heel veel gezichten. We hebben 5 nationale parken bezocht met elk zijn uitdagingen en eigen kenmerken:

Biogradska Gora: Veel flora en fauna met superveel groentinten

Prokletije: Heel ruig/hoog/robuust en eist veel van je conditie

Durmitor: Uitgestrekt en uitgestorven

Lov?en: Enorme vergezichten die kilometers voortduren

Skadarmeer: Groot meer met veel watervogels met veel rietkragen en waterlelies

Persoonlijk vind ik de binnenlanden die minder toeristisch zijn het mooist. De kuststrook is het dichtst bevolkt, het duurst in levensonderhoud, maar ook wat viezer. Ik had gehoopt dat het eruit zou zien als Kroatië of Griekenland, maar dat viel tegen. Bij de kust is het elke dag 30 graden en droog. Het land is meer dor, dan de binnenlanden. Daar zijn meer regenbuien en hebben we 20-22 graden gehad. Vers lentegroene malse blaadjes aan de bomen en struiken. Het klimmen in de bergen zou mij bij 30 graden ook niet gelukt zijn.

We hebben ons echt verbaasd dat we met 2 uurtjes rijden steeds in een totaal anders uitziend gebied komen. Vooral na het raften toen we naar het huisje in Žabljak gingen rijden. Een route op papier van 2 uur en 74 km. In het raft gebied zitten we in dichte bossen, waar transport veel over het water moet. We rijden Bosnië uit en rijden in Montenegro zo de Piva Canyon in. Wat een sprookjesachtig tafereel. Je kan maar 1 kant op en dat is langs de rivier rijden, totdat we ter hoogte zijn van het gedeelte die met het Durmitor gebied aan grenst. Dan kan je een smal weggetje vol haarspeldbochten naar boven (de kloof uit) en rij je in de uitgestrektheid van Durmitor waar je 45 km lang blijft rijden, zonder een dorp, een pomp of winkel tegen te komen. Alleen puur natuur. Gelukkig is er in de Pivakloof ter hoogte van Durmitor nog een benzinepomp…. Dit is Montenegro ten top.

Kotor is mega toeristisch en dat doet best wel afbreuk, maar te bepalend en toch mooi om het daarom over te slaan. Maar 2 nachten is lang zat.

Hoe is het eten? Eten is heel belangrijk in deze cultuur en net als in elk land, zijn er goede en minder goede eet tentjes. Toch hebben ze wel verstand van eten klaarmaken. Je merkt heel erg de Griekse en Italiaanse invloeden. Pasta, pizza en risotto zijn veel te koop. Vlees en vis is heel belangrijk! Dit wordt vaak op de grill klaargemaakt. Groente grillen ze dan mee: paprika, courgette en ui. Daarnaast maakt men veel (Griekse) salades of kool salades. Komkommer, olijf en tomaat maken het af. Vaak doet men er patat bij, maar aardappelen worden heel goed klaargemaakt. Als vis, is inktvis, garnalen en octopus aan de kust heel belangrijk en in de binnenlanden zijn de forellen en baarzen favoriet. Bier wordt door de hitte veel gedronken. De top 3 in een restaurant: 1) Nikši?sko (bier van de lokale bierbrouwerij) 2) Heineken en 3) Bavaria.

We zijn heerlijk actief geweest en hebben diverse avonturen opgezocht: een zip-line, raften, bergbeklimmen, trappen van Kotor gelopen, met een speedboot gevaren, door watervallen gelopen, met een jeep meegereden en Britt en Sergio hebben nog op een jetski gevaren. Al met al kunnen we zeggen dat we heel veel gezien hebben, heel veel gedaan hebben en ook gastronomisch gezien het land op zijn puurheid hebben geproefd. We nemen mooie indrukken mee naar huis, die we later in alle rust kunnen na beleven. Eigenlijk ben ik met al mijn vakanties altijd ook in mijn hoofd bezig met werk en zaken die thuis doorgaan. Deze reis heb ik dit helemaal niet gedaan. Ik heb niet over mijn werk nagedacht en puur met de vakantie bezig geweest. Dat wil wel wat zeggen. Voor mijn gevoel ben ik ook al 5 weken op vakantie. Morgen gaan we naar huis en dat is ook wel weer lekker. Morgen zal ik mijn laatste blog schrijven over de reis naar huis.

Dag 17 - Nummer 5 van the big 5, het Skadarmeer

Hallo mede reiziger,

Vanmorgen vroeg hebben we er al weer zin in om naar het laatste nationale park van the big 5 te gaan, het Skadar meer. We hebben op het internet gelezen dat je vanaf 12.00 uur een boottocht kan boeken om de hoogtepunten van dit meer te bekijken. Dit is in een dorpje aan de rand van dit park, op een uur rijden vanaf ons verblijf. We besluiten dus om 10.00 uur te vertrekken, zodat we nog wat reservetijd hebben voor onvoorziene omstandigheden. We willen de boot niet missen, toch? Maar eerst, wat maakt dit meer nu zo bijzonder?

Het is het grootste meer in de hele Balkan en ligt voor 1/3 deel in Albanië en voor 2/3 deel in Montenegro. Het meer is vernoemd naar de Albanese stad Shkodër. Deze stad heeft 136.000 inwoners. Hoe groot is dit meer dan? Dat hangt af van het jaargetijde. Het meer is omgeven door bergen en de hoeveelheid water dat van de bergen komt, bepaald de grootte van het meer. Dit wisselt in oppervlakte van 368-540 vierkante km. Even ter vergelijking: ons IJsselmeer is 1100 vierkante km groot. Het is een waar paradijs voor watervogels en een mooi warm klimaat. Hierdoor heeft deze regio 270 soorten vogels, waaronder bijvoorbeeld de laatste pelikanen in Europa. De grens tussen Albanië en Montenegro gaat over deze plas.

Terug naar onze route, we moeten rijden naar het gehucht Virpazar, van waaruit de boottochten vertrekken naar het meer. We rijden het bruggetje over om het gehucht in te rijden en een vriendelijke man vraagt meteen of we voor de boottocht komen. We bevestigen en hij zegt: rij hier meteen links in en je kan daar je auto vrij parkeren en aan de overkant van de weg kan je de boot boeken. Kijk, dat is nu service en behulpzaam zijn. We komen in het gebouwtje en krijgen uitleg over wat mogelijk is en de prijzen. Je kan zelf bepalen hoeveel tijd je wilt besteden en wat je daar het meeste van kan zien. De prijs wordt per uur bepaald. We kiezen voor een boottocht van 3 uur. Er is een boot die nu weg gaat voor 3 uur varen en alle interessante zaken langsgaat, dus als je snel betaald, kan je nog mee. We betalen en volgen de gids naar het bootje. Op het meer aangekomen, ziet het er mooi uit allemaal. Veel vogels onderweg, het water heeft verschillende kleuren, van helder groen, tot doorzichtig. Er is veel riet, waterlelies en mooie bergen waar we langs varen. Dit gedeelte van de route is prachtig. De laatste drie kwartier valt een beetje tegen. We zijn dan ook al moe van het foto’s nemen en we vrezen anders teveel van hetzelfde te gaan schieten. We zitten - naast de kapitein - met 10 toeristen op de boot, waaronder 4 Duitse heren.

Over half 3 zijn we weer terug en merken dat we wel heel hongerig zijn. We gaan zoeken naar iets eetbaars. In het kleine supermarktje, vinden we niets dat geschikt is. Misschien kunnen we een klein hapje eten in een restaurant, en dan later gewoon dineren? We gaan naar het restaurant terug, waar we ook de boottocht hebben geregeld. We kijken op de menukaart en ik zie 3 braadworsten met mosterd staan. Na bijna 3 weken Balkan heb ik toch zo’n zin in deze Duitse jongens! Ik kan mijn geluk niet op. Sergio deelt mijn gedachte en de dames gaan voor een groentesoep met patat. Ik probeer de bestelling te doen en krijg de kous op mijn kop gedrukt: ‘Dit is alleen voor het ontbijt’. Jammer, maar ik heb er nu zin in! Of ik dan morgenochtend terug wil komen, dan wil hij ze met alle plezier klaarmaken voor me. Ik weet niet wat ik hoor! Is dit een slechte comedy film? Wat wilt u anders eten?, vroeg de ober. Ik hoef dan niets, mijn eetlust is weg.

Alles duurt een eeuwigheid en de soep wordt voor de dames opgediend. Het ziet er uit, zoals ik de soep vroeger in Rusland heb gezien. Goed doorgekookt, maar niet heet. Natuurlijk wordt er een mandje met brood geserveerd en bij de patat (die na de soep pas komt) wordt een knijpfles ketchup neergezet. Sergio vraagt of ze misschien ook mayo hebben en die zou gepakt gaan worden. Alles duurt alleen heel lang, dus wordt er avastl begonnen met de ketchup. Daarna komt de mayo en kan alles opgegeten worden. Daarna krijgen we de rekening: Alles wordt extra berekend: 2x brood, mayo, ketchup. We voelen ons echt bekocht, want dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Volgens de eigenaar is dit heel normaal. Wat je pakt op tafel, moet je betalen. Later lazen we op het internet dat dit de methode is om toeristen zoveel mogelijk geld afhandig te maken. Als je verder het gehuchtje in zou rijden, zag je nog meer aanbiedingen voor een boottocht die de helft goedkoper zijn. Door extra aardig en behulpzaam over te komen, trekken ze veel toeristen weg bij de anderen.

Na dit avontuur, vervolgen we de weg terug naar het huisje en komen even bij van deze dag. Drie uur langzaam kabbelend met een zoemend motorbootje, maakt je wel een beetje wollig in je hoofd. Even na 18.00 uur zijn we gaan eten in het centrum en daarna hebben we het resterende deel van de avond in het huisje doorgebracht. Morgen is het de laatste losse dag en vrijdag gaan we in de middag al weer naar huis vliegen. Het lijkt wel of we hier al 6 weken zijn! Morgen gaan we niet heel veel meer doen, denk ik. Er is nog een enkel dingetje te zien op de route naar het vliegveld. Dit kan je dan beter vrijdag op de dag mee pakken. Misschien gaan we al vast zorgen dat morgen alles tot zover in de koffers zit, zodat we meer tijd op vrijdag overhouden. Wat het ook gaat worden, morgen kan je het lezen op de volgende blog!

Dag 16 - Activiteiten in Ulcinj

Hallo mede reiziger,

Vandaag is Patrick weer back on track! Dit ging niet vanzelf. Ik heb met een derde vriendje kennis gemaakt, waardoor ik de vriendschap met de wc kon afbreken. Het ging aan de ene kant langzaam wel beter, maar als ik de laatste van the big 5 nog wil gaan meemaken, moet er wel een middeltje tegenaan gegooid gaan worden. Vanmorgen vroeg maar snel naar de apotheek gegaan om iets tegen de race te halen. Wat helpt dat middel goed zeg! Daardoor was ik in staat om een volle dag met de groep mee te draaien. Wat fijn om met de crew weer op pad te gaan! Wat hebben we vandaag gedaan? Eigenlijk best veel, we zijn naar de supermarkt geweest voor het ontbijt en andere zaken. Daarna wat voorbereidingen in het huisje om naar Long Beach te gaan. Tussen de middag even het laatste van de soep opgegeten en toen met de auto naar dat zandstrand, die 12 km lang is en onderverdeeld in secties. Bij 1 gedeelte kon je jetski’s huren en dit was een grote wens van Britt. Sergio vond het ook wel gaaf, dus beide op zo’n ding de zee op, onder begeleiding van iemand van dat bedrijf. Dikke pret om over de golven te stuiteren en vol gas over het water te gaan. Daarna zijn we even verderop naar een ander gedeelte van het strand gegaan, om lekker te luieren, te zwemmen, een puzzeltje maken en een beetje te geiten. Het is daar niet zo druk, zodat je daar op je gemak kan zitten op een ligbed met parasol.

Om 16.30 uur vonden we het wel prima zo en gingen we terug naar de auto. Er moesten nog een paar dingen gehaald worden en dat kon mooi vóór het eten. We hadden een restaurantje in de buurt gevonden die goed aangeschreven stond en diverse gerechten had. Toen we daar aankwamen, zag het er mooi uit. Het was een hotel met een groot buitenterras en een zwembad. Nog voordat we naar het menu konden kijken, kwam de ober vragen of hij iets mocht aanbevelen? Hij had een mooi stuk biefstuk aan een spit, niet een breed stuk, maar een mooi dun mals gedeelte, het beste natuurlijk. Dit was goed voor 4 personen en kon op de grill, samen met gegrilde groente en aardappels. Dat klonk heel aanlokkelijk, zeker nu mijn inwendige mens weer een beetje rustig was en hongerig instemde! We hebben heerlijk en goed gegeten en er werd hier en daar gedold, ook met de ober. We kregen toestemming om ook in het zwembad te zwemmen en dit was groen licht om Britt maar eens in het zwembad te gooien, tot hilariteit van ons en de overige gasten. De dames gingen even zwemmen en toen vervolgden we onze reis.

Het was nog vroeg en daarom besloten we om toch eens naar dat fort te gaan dat tussen ons huisje en de boulevard in staat. Er moest een museum in dat fort zitten dat tot 21.00 uur open is. Elke dag lopen we ons een bult naar beneden en boven om het fort heen om naar de winkels te lopen. Echt geen leuke route hoor. Dan gaan we bijna naar huis en hebben we nog steeds niet gezien hoe het er van binnen uit ziet! Wat we toen zagen, hadden we nooit verwacht. Binnen het fort waren overal souvenir shops, restaurantjes en andere winkeltjes. Nauwe steegjes die gewoon naar de boulevard toelopen. Bij de boulevard kon je weer met een trap naar beneden. Je hoeft dus niet al die steile, vervelende bochtige en drukke wegen door te lopen! Daar kom je dan nu pas achter. En dat museum? Oh ja, die is tijdelijk gesloten wegens de verbouwing van het museum. Op de boulevard pakken we een ijsje mee en dan is het tijd om weer naar huis terug te gaan.

Thuis kunnen we bijkomen van deze dag en nagenieten van wat we allemaal hebben gedaan. Ik reken me rijk dat ik op de dag helemaal niet naar de wc hoefde te gaan en dat ik nu echt kan zeggen dat ik klaar ben voor het Skadar meer, het laatste nationale park dat op ons lijstje staat. Eigenlijk staat dit morgen op het programma. Het Skadar meer gaan we per boot verkennen en morgen wil ik hier graag meer over vertellen. Wat prettig dat ik vandaag wat meer interessante zaken met je kan delen en dat we weer veel foto’s hebben om te laten zien wat we gedaan hebben. Er zijn ook filmpjes, maar die kunnen helaas niet op de reisblog.

Dag 15 - Weer een rustdag in Ulcinj

Hallo mede reiziger,

Vanmorgen blijkt dat het programma er toch iets anders uit zal komen te zien. Ondanks dat ik me best aardig voel, blijk ik mijn vriendschap met het toilet toch nog niet los te kunnen laten.…., waardoor een bezoek aan Bar niet heel aanlokkelijk is. Ook Inge vraagt zich hardop af, of Bar wel een goed idee is. Er zijn daar 3 dingen te zien: een kasteel, een olijfboomgaard en in Bar staat 1 van de oudste bomen ter wereld. Dit is een olijfboom van meer dan 2000 jaar oud. Maar ja, als je hiervoor eerst weer een rit moet rijden die identiek is als die van het Skadarmeer, dan kan je je afvragen of je dit wilt doen. Inge voelt meer voor een rustige dag. We besluiten met elkaar om dan toch ieder ons eigen gang te gaan. De 1 gaat het oude centrum van Ulcinj in, er worden wat wassen weg gedraaid, er wordt wat gestudeerd en ik? Ik heb maar eens bedacht om een krachtig soepje te maken. Dat vindt mijn gestel vast wel prettig om iets zoutigs te krijgen.

Dus als lunch hebben we een krachtig groentesoepje met wat broodjes döner. Na de lunch gaan Britt en Sergio toch nog even naar Bar en blijven Inge en ik thuis. Mijn buik geeft aan dankbaar te zijn en komt steeds meer tot rust. In de avond is het lekker om even over de boulevard te lopen en wat te eten, met een ijsje toe. Het is om 21 uur al donker en op het balkon is het lekker bijkomen met het windje wat voorbij waait.

Morgen hoop ik weer mee te kunnen gaan en nog wat leuke dingen te kunnen doen. Voor nu is het niet anders en is deze blog mogelijk de kortste van deze vakantie.

Dag 14 - Een rustdag in Ulcinj.

Hallo mede reiziger,

We waren gisteren afgepeigerd van deze dag en hadden gezegd dat we vandaag een rustige dag zouden gaan houden. Dat betekent dat we geen wekker zetten en dat we allemaal uit onszelf wakker mogen worden. Zelfs ik heb voor mijn doen uitgeslapen, ik was pas om 7 uur wakker. De laatste kwam er om 10 uur uitrollen. Gisteren zijn we met een enorme onweersbui gaan slapen. Een machtig gezicht om over de Adriatische zee de bliksem te zien gaan! Sommigen gingen horizontaal over het water, anderen gingen kaarsrecht naar beneden. Sommige bliksemstralen zag je niet, maar verlichtten de hele hemel. Je voelt je erg nietig door al dat natuurgeweld.

Maar goed, wat ga ik om 7 uur doen? Als ik blijf liggen, ga ik vast en zeker ruzie krijgen met Inge, dus ik ga me maar alvast klaarmaken. Vandaag heb ik nog een goede vriend leren kennen trouwens. De airco draaide al lekker op volle toeren, maar de wc was vandaag mijn beste vriend. Gisteren hebben we bij een restaurantje gegeten, maar de sjasliek was niet lekker, er zat geen smaak aan. Hij leek verder wel goed bereid, maar mijn intestinale systeem dacht hier anders over. Hier heb ik bijna nooit last van, maar vanochtend wel. Ik ben weer lekker schoon van binnen, zal ik maar zeggen. En warm dat het buiten al was! Na 10 uur vroeg men wat er vandaag op het programma gaat komen. Lekker zwemmen in zee, misschien? Goed idee, maar ik blijf vandaag bij mijn vrienden, als jullie dit niet erg vinden.

De groep voelde zich bezwaard om mij thuis te laten, maar ik moedigde ze aan dat ik dit helemaal niet erg vond. Ik vermaak me wel, zorg dat jullie plezier hebben. De groep gaat naar long beach, een strand op 20 minuten rijden en volledig met zand. Er zijn daar ligbanken met parasols. De groep heeft zich prettig vermaakt en kwam rond 17 uur weer thuis. Iedereen ging zich opknappen en inmiddels was ik ook weer het heertje, zal ik maar zeggen. Ik had honger als een paard, dus ik lust wel wat. Vandaag hebben we Italiaans gegeten. Pizza, penne en een kip uit een bepaalde streek. Wat smaakte het daar goed! Na het eten hebben we nog langs de boulevard gelopen en daarna weer terug naar het huisje. Om 21 uur is het hier helemaal donker, we kunnen lekker met een briesje op het balkon zitten. Het verslag is dus vandaag iets korter, dan normaal door omstandigheden. Morgen zijn er plannen om naar het stadje Bar te rijden, ook aan de kust en een half uur rijden hiervandaan. Tot morgen!

Dag 13 - De reis naar Ulcinj, het zuidelijkste puntje van Montenegro, vlak aan de grens met Albanië.

Hallo mede reiziger,

Vanochtend zijn we na een korte nachtrust (wat een plaknacht!) vroeg opgestaan. Gisteren hadden we al het meeste ingepakt en vanochtend het restant. We gingen om kwart over 8 weg naar het oude gedeelte van de stad (stari grad). Er was toch behoefte om de trappen van Kotor te bedwingen. Als we dit vroeg gaan doen, lukt het nog met de route naar Ulcinj in gedachten, maar belangrijker is de temperatuur! Alhoewel, als we de auto eindelijk hebben kunnen parkeren en we zijn bij de trap aangekomen, is het al 9 uur en de temperatuur staat al op 28 graden, terwijl de zon dan nog over de berg heen moet schijnen. Wat een offer voor mij. We beginnen rustig met lopen en aan de trappen staan allemaal voordeuren. Het is een leuk gezicht en dat vind ik ook leuk om te zien. Het is ook niet de route waar ik niets aan vind, het is de warmte waar ik absoluut niet tegen kan.

We laten de laatste huisjes achter ons en de route naar de top gaat nu echt beginnen! Staat daar opeens een kiosk met een hek. Wat nu weer! Om de 1300 treden (!) te mogen beklimmen, moet je daar wel €8 per persoon voor neertellen. Dat hebben ze slim gedaan! Je bent al op weg, je kijkt al over de eerste daken heen en ga je dan terug? Nope, men besluit dat we de top echt willen gaan zien. We gaan daarna naar boven via de ongelijke trappen die van rotsstenen zijn gemaakt. Degene die de dom toren ooit hebben beklommen, weten hoe dat is. Dit is erger, want in de dom toren is het lekker koel (zucht). En deze dom toren moet je 3 keer beklimmen om hetzelfde aantal treden te beklimmen. Het is afzien, maar we gaan op een rustig tempo door, net als iedereen. Na elke 20-40 meter even stoppen om natuurlijk naar het uitzicht te kijken en stiekem toch nog even uit te blazen. De zon brandt nu echt fel en ik lurk om de haverklap aan mijn fles water. Straks kan ik mijn flesje weer vullen met al het vocht wat in mijn kleren zit, zoveel zweten we in deze hitte.

Mijn hoofd moet altijd bezig zijn, dus wat ga ik onder het wandelen doen? We gaan maar even rekenen. Als we over 1300 treden, 1 seconde per tree doen, zijn we in een goede 20 minuten boven. Toch weet ik al dat we niet 1 seconde per tree gaan halen. Niet fysiek en niet qua genieten van het uitzicht! Wel leuk om te kijken hoeveel seconde per tree we uiteindelijk gemiddeld gaan doen. Het valt ons niet tegen! In een uur zijn we helemaal naar boven gelopen en zijn we bij het verdedigingsfort aangekomen. Het doet me echt goed om te zien dat iedereen – jong en oud – afgepeigerd daarboven aan het bijkomen is! Een simpele rekensom laat zien dat we gemiddeld 2.769 seconde per tree lopen. De afdaling gaat zeker minder moeite kosten, en dat klopt, want in een half uur zijn we weer beneden. Dit weekend is er folklore in de stad, vanwege het sea rock festival in Kotor en we genieten van de leuke sfeer. We gaan terug naar de auto en gaan beginnen aan een rit van op papier 2 uur naar het zuidelijkste puntje van Montenegro, 5 km van de Albanese grens. Halverwege de route langs de kust, komen we langs bij Sveti Stefan (dat is Servo-Kroatisch voor heilige Stefan; uitspraak swettie Steffan)) Sveti Stefan is een eiland voor de kust van Budva (uitspraak: Boedwa) en daar stond in de 15^e eeuw een fort die zo heette. Daarna is er een vissersdorp op dit eiland gebouwd, dat ook zo ging heten. In de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw, is dit eiland gerenoveerd tot een lux hotel complex voor de allerrijksten. Er is een dam gebouwd van het eiland, naar het vaste land en dit is nu dus vanzelfsprekend een besloten schiereiland waar we niet op mogen komen. Toch is het leuk om het even op een kleine afstand te zien. We gaan naar het kiezelstrand en zien dat daar ligbanken te huur zijn. De voorste rij kost €40 per dag en hoe verder je naar achteren gaat, hoe iets goedkoper het gaat worden. We maken onze foto’s en vervolgen onze reis. Ik grap vervolgens dat we vanmorgen eerst Sweaty Kotor hebben aangedaan, vervolgens Sveti Stefan hebben gezien en dat we op het laatst Sweaty Ulcinj gaan krijgen!

De kust vind ik niet vergelijkbaar met Kroatië helaas. Het landschap is wat meer dor, in de stadjes waar je doorheen moet, staan files en de huisjes zien er toch op een paar stadjes na, er verpauperd uit. Ulcinj is een redelijk groot uitziende stad tegen de bergen op gebouwd, toch wonen er maar 20.000 inwoners. De auto moet hard werken om naar boven te komen, maar hé!...beter de auto, dan ik. Het is echt een zoektocht naar het huisje. We hebben voor Ulcinj gekozen, omdat het daar de enige plek is met zandstranden. Het is iets goedkoper dan het toeristische Kotor en we zitten dan in de buurt van het laatste Nationaal park, het Skadar meer. Hierover later meer. Als we dit park hebben bezocht, heb ik mijn big 5 binnen! Terug naar het huisje, ik liet me even afleiden. Het huisje heeft een mooi balkon met uitzicht over de zee. Volgens de boeking is het 450 meter van het strand. Weer zo’n handig trucje om mensen te trekken. Dit is dan wel een kiezelstrandje. Voor het zandstrand, moet je een rit van 20 minuten met de auto maken, door de nauwe straatjes, of een uur lopen in de brandende zon van dik 30 graden. Wat zou jij kiezen?

Het huisje is op zich ruim, het heeft een lange gang met aan het einde een leef keuken met alles erop en eraan. Verder zitten aan de gang 3 slaapkamers en 2 badkamers. Het huis is voorzien van een werkend airco (JOEPIE!!) en een ligbad. Een woonkamer is er (nog) niet. Wellicht in de toekomst wel, want de voormalige woonkamer kan niet geopend worden. Op de Balkan is het de gewoonte om een huis te (ver)bouwen in delen, als je weer wat geld verdiend hebt. Het huisje is schoon, er is een parkeergarage voor de auto, maar van binnen is het wel gedateerd. Schoon is echter veel belangrijker. We handelen wat zakelijke dingen af met de eigenaar. Zo is elke hoofdbewoner van het huis verplicht om een kopie van je identiteitskaart of paspoort aan de politie te geven, evenals de tijd die je hier doorbrengt. Montenegro weet alles van je hoor! Na even bij te zijn gekomen, besluiten de 3 musketiers om toch nog even de zee in te gaan om te zwemmen. Ik wens ze heel veel plezier! Ik heb nog even aan mijn lichaam het voorstel gedaan, maar er kwam zoveel weerstand, dat deze boy even lekker bij zijn vriend Airco, alvast een groot deel van dit verslagje gaat intikken. Heb ik ook plezier. Straks gaan we eten en ik ben benieuwd wat het deze reis gaat worden? BBQ, Italiaans, Grieks, of toch Albanees? Ik ben zo weer terug en dan horen jullie wat het geworden is.

En wat is het geworden? Het was een restaurantje in Griekse stijl, met mandoline muziek op de achtergrond en op een heuvel was een buiten terras. De andere 3 zijn op de vis tour gegaan en ik heb het bij sjaslieks gehouden. Beneden begon om 20.00 uur het avondleven met schijnwerpers en muziek, eettentjes en veel mensen op de been. We zijn om 21.00 uur naar boven gegaan, want het begon flink te bliksemen en te donderen. Ook waren er wat beginnende druppels. Veel auto’s rijden door de nauwe straatjes en de wegen werden echt flink glad van die druppels. Nu zijn we weer veilig thuis en morgen gaan we kijken wat we op deze dag (niet) gaan doen. Ben je nieuwsgierig? Lees dan morgen weer wat er op het programma staat!