Dag 12 - nummer 4 van the big 5: Nationaal Park Lovćen.

Hallo mede reiziger,

Vandaag was het al heel vroeg 28 graden buiten. Wat een hitte. We zijn ook vroeg wakker. Wat gaan we doen vandaag? Inge wil graag wat rust en heeft behoefte om in en om het huisje te blijven. Even lekker een rustig dagje om alles wat we meemaken een plekje te geven en te doen wat ze wilt. De mannen en Britt willen naar het Nationaal park Lov?en. Dit zijn ongeveer 25 haarspeldbochten vanuit het huisje naar boven en dan omhoog naar het park. Haarspeldbochten zijn niet Inge’s favoriet, dus dat komt goed uit. We rijden omhoog en worden getrakteerd op mooie uitzichten over de baai van Kotor. Wat een pracht. Nu we hoger de berg op rijden, kunnen we ook over de 1^e berg aan de baai van Kotor kijken en daarachter ligt Tivat, een klein stadje met het 2^e internationale vliegveld die Montenegro rijk is. Wat grappig dat een berg de scheiding is tussen een vliegveld en ons huisje! We merken niets van dit vliegveld (hmm, is dit idee iets voor Schiphol misschien?)

We vervolgen onze weg en alle haarspeldbochten hebben we gehad. De weg is wat smaller geworden. We rijden op het plateau boven en rijden weg van de baai van Kotor. Vóór ons ligt het park Lov?en, maar dat weten we op dat moment nog niet. Er staat een bord naar rechts voor het park en gaan die weg in. Meteen staat er een man in boswachterskleding te gebaren dat we moeten stoppen! Is er iets gebeurd? Wat is er aan de hand? Blijkt dat we het nationaal park inrijden en dan moet je natuurlijk betalen! De beste man is een beetje verontwaardigd en chagrijnig. We betalen netjes en kunnen onze weg vervolgen. We gaan recht omhoog en maken dalingen en vooral stijgingen met de weg van soms 12%. Opeens zien we allemaal auto’s langs de weg geparkeerd, maar kunnen gewoon doorrijden. Sergio vraagt of hij hier moet parkeren? Nou, laten we maar wat verder doorrijden, want anders moeten we zover lopen. Dat hebben we de afgelopen dagen vaker gehad. Dat doorrijden duurt ongeveer 250 meter en dan is het de top van de berg en is er een kleine rotonde gemaakt waarna iedereen de berg af moet. We kunnen dus terugrijden en de auto aan de kant parkeren. We hebben enorme vergezichten om te bekijken en je kan nog een paar treden op om naar een mausoleum te gaan, waar Petar II Petrovi? Njegoš opgebaard ligt. Sergio besluit om daar te gaan kijken voor een nog beter uitzicht en Britt en ik kijken naar de vergezichten.

Dan wordt het daarna tijd om weer naar beneden te gaan en met een beetje geluk, zijn we nog aardig voor 12 uur thuis… nee dus! We komen bij de haarspeldbochten en opeens gebaart een man op de weg om aan de kant te gaan. Is er iets gebeurt? De man vertelt dat er veel auto’s om de bocht klem staan, omdat er een grote touringcar de berg op is gegaan. Als iedereen blijft doorrijden, komen we nooit weg. Hier op dit gedeelte is de weg nog breed genoeg. We gaan dus aan de kant en andere auto’s achter ons hebben lak aan deze waarschuwing en rijden ons voorbij en door. Dit is het begin van een weginfarct waar misschien wel 50 auto’s geen kant meer op konden. Ondertussen blijkt er achter de touringcar nog een touringcar en een grote truck met zand de berg op te komen. Het gevolg is dat we om half 1 weer thuis waren. Maar wel met een heleboel foto’s en filmpjes rijker. Op het internet vinden we reacties over het Lov?en park dat het tegenvalt, zeker als je in Durmitor bent geweest. Sommigen vinden het er een beetje hetzelfde uitzien, alleen minder impossant. Hier zijn we het niet mee eens. Sommige stukken hebben misschien iets weg van Durmitor, maar het is veel bosrijker hier en je kan nog verder kijken. Op een heldere dag, kan je de kust van Italië zien liggen. We hebben nu nummer 4 van the big 5 gezien en ik moet zeggen, dat alle parken zijn eigen karakters en kenmerken hebben. Het is zeker de moeite waard. Vooral omdat je het uitzicht op de baai van Kotor bij deze reis er op de koop toe bij krijgt.

De middag gebruiken we waar we zin in hebben. We hebben afgesproken met elkaar dat we nu de ochtenden eventueel wat gaan doen en de middag wat rust in gaan bouwen. De resterende dagen gaat het niet onder de 30 graden komen. Iets rustigs doen is dan wel lekker. Vandaag was het 33 graden in Kotor, met gevoelstemperatuur van 37 graden. Ik leg het af en Britt vraagt of de airco uit mag. Je maakt een grap? Nee, voel maar, ik heb het gewoon koud! Buiten is het net lekker, maar hier wordt ik een ijsje! Niet te geloven! Britt komt pas in haar element als ze in Death Valley gaat wonen. We besteden de middag met een spelletje, een puzzelboekje, de was en sommigen een power nap. Met etenstijd, hebben we allemaal zin in het restaurantje van eergisteren. Het eten is daar gewoon goed. Na het eten, sluiten we de avond rustig af, met wat koffie drinken, inpakken en dat soort zaken. Morgen gaan we Kotor verlaten en gaan we naar het stadje Ulcinj. Dit is een kuststadje met ongeveer 20.000 inwoners, 5 km van de Albanese grens. Het is het enige kustplaatsje met zandstranden aan de Adriatische zee. Morgen gaan we dus in de loop van de dag een ritje rijden langs de Adriatische kust van op papier 2 uur rijden. Als dit hetzelfde eruit ziet als de kust van Kroatië, dan gaan we heerlijk genieten! Toch blijven de trappen van Kotor trekken. Er zijn voorzichtige plannen om dit morgenochtend vroeg (als het nog niet al te heet is) nog te doen. Ik laat het jullie in de volgende blog weten, wat er van terecht is gekomen. Morgen hebben we een mooi huis op 500 m van het strand, net buiten het centrum. Ik zal morgen wat extra informatie geven over dit stadje.

Dag 11 - De excursie naar de blauwe grot van Kotor

Hallo mede reiziger,

Vanochtend zijn we al vroeg klaar. Dat moet ook wel, want er staat om 9.00 uur een excursie gepland naar de blauwe grot. Dit is ook 1 van de hoogtepunten die wij in deze vakantie in gedachte hadden. Het leuke hiervan, is het feit dat dit voor de verandering een water activiteit is en niet de ruige natuur in de bergen, zoals vaak in het 1^e deel van de vakantie. In deze excursie is het einddoel de blauwe grot, maar onderweg hiernaar toe, bezoeken we ook 1 van de 2 eilandjes die we onderweg tegenkomen en een onderzeebootbasis. De blauwe grot ligt echt in de bergen die bij de Adriatische zee uitkomen en daarvoor moet je de hele baai van Kotor door, ongeveer 25 km verder. Hoe kom je daar? Dat kan alleen per boot. Een roeiboot is dan niet handig, want dan ben je 3 dagen onderweg. Een motorbootje is ook niet handig, want dat kost je ook een volle dag. We gaan dus met een SPEEDBOOT!!

We moeten om 10 voor 9 verzamelen, zodat we om 9 uur kunnen vertrekken. We gaan om 8 uur van de berg af, want hij google maps geeft aan dat het 10 minuten rijden is naar beneden. We willen nog een ontbijtje kopen bij de supermarkt en we moeten de auto nog parkeren. Het gaat allemaal bijna weer de mist in natuurlijk. Er staat een file van heb ik jou daar, we komen aan bij een veel grotere supermarkt dan we gewend zijn, maar hebben geen geschikte broodjes om als ontbijt mee te nemen. Daarom gaan we gauw naar een koffie to go, waar je ook kon zitten. We eten gauw ons ontbijt en proberen een parkeerplek te zoeken. Ik besluit om alvast te gaan lopen en te zeggen dat we er aan komen en net op tijd zijn we compleet op de ontmoetingsplek. He, he… net gered, nu naar de speedboot toe. We zoeken een mooi plaatsje met zijn vieren in de punt van de boot en er komen nog 4 jonge chinese dames aan boord die netjes in de achterkant van de boot gaan plaatsnemen. We zijn klaar om te vertrekken.

Onderweg zien we de cruiseboten, scheepswerven en groepjes met huizen aan de kant van de baai en we deinen over het water met een lekkere snelheid. Om 9 uur is het trouwens al 26 graden en we zijn blij dat we de eerste tocht hebben genomen. Je kon ook nog om 12.00 en 15.00 uur deze excursie boeken. Onderweg komen we langs 2 eilandjes t.h.v. Perast (350 inwoners). Perast was vroeger een plaats waar de rijke kapiteins van de schepen een buitenverblijf hadden, net zoals Loenen zo’n dorp werd voor de rijken van Amsterdam, om er een buitenhuis te bouwen. Volgens de gids bestond Perast vroeger uit 13 families, waarbij elke familie een eigen kerk liet neerzetten als statussymbool. Op dit moment staan er 17 katholieke kerken en 2 orthodoxe kerken. Er was 1 bestaand eilandje en daar stond een kerkje op. Er werd later kunstmatig een ander eiland gebouwd n.a.v. een legende die op 22 juli 1452 begon. Deze legende is te lezen op het internet bij: ‘onze lieve vrouw van de rotsen’. De kerk die op dit eilandje is gebouwd, is de reden van deze legende. We hebben even op dit eilandje een kwartier rondgelopen en zijn toen verder gegaan met onze reis.

Een aantal minuten later komen we langs de onderzeebootbasis. Deze zijn uitgehouwen uit de rotswanden en zijn 100 meter lang en 10 meter breed. Ze zijn gemaakt in de jaren ’30 uit de vorige eeuw, tijdens het voormalige Joegoslavië. Dit land had er verspreid over het toenmalige land een aantal van deze basissen, waaronder 1 in Slovenië en 3 in de baai van Kotor. We zijn er met de boot ingevaren en het is best imposant om dit te zien. De bovenkant van de ingang werd toegedekt met stenen, zodat dit met vliegtuigen niet te zien was. Heel indrukwekkend. We varen verder en naderen de Adriatische zee. Aan de linkerkant van deze baai zitten we in Montenegro en de andere kant is Kroatië. Aan beide kanten staan 2 forten op de hoek. In het midden van het water is een eilandje met vroeger een gevangenis, een soort Alcatraz . Het eiland en de gevangenis heten Mamula en daar hebben vroeger erge folteringen en doodstraffen plaats gevonden. De ergste misdadigers werden daar vastgehouden. Er was 1 regel voor de gevangenbewaarders: als er iemand ontsnapt was, moest de schuldige gevangenbewaarder de plek innemen van de gevangene en zijn straf uitzitten. Zover bekend is er ooit 1 persoon uit deze voormalige gevangenis ontsnapt. Nu is het geen gevangenis meer, maar een hotel voor de aller rijksten. Vanzelfsprekend mochten we daarom niet aanleggen en zijn we doorgevaren naar de blauwe grot (in het Servo-Kroatisch: plava špilja).

Dit is een grot die je met de speedboot kan invaren vanuit de Adriatische zee. Het wordt de blauwe grot genoemd, omdat er een uniek lichteffect optreedt. Het zonlicht weerkaatst op de witte zandbodem van de grot en het water is kristal helder. We genieten van de mooie kleur, de koele temperatuur die er heerst en het bijzondere feit dat de ingang vrij laag is en de grot van binnen veel hoger. Na het kijken, varen we via de andere kant weer uit de grot en komen in een inham van de Adriatische zee. Van hieruit is er mogelijkheid om even een verfrissende duik te nemen en lekker te zwemmen in het lauwe zoute water. Na een klein half uur worden we weer geroepen en klimmen de speedboot weer in. Er is wat te drinken en dan begint de terugreis. We genieten volop van de wind, want de temperatuur schiet nu omhoog. We gaan met 38 km/h door de baai terug naar Kotor stad. De Chinese dames liggen al gauw te slapen en de kapitein kijkt met ongeloof naar het tafereel. Er is zoveel om te zien en waarom ga je dan slapen? De kapitein geeft mij een signaal dat ik even moet gaan opletten, omdat hij iets gaat uitspoken. Hij gaat vervolgens slalommen in de baai met scherpe bochten naar links en naar rechts. De dames worden meteen wakker en kijken verschrikt rond. Wat gebeurt er? De kapitein zegt droogjes: we zijn er bijna. En kijkt mij aan met pretoogjes.

Om 12 uur staan we weer aan de kant en kunnen we terugkijken op een ochtend met mooie dingen die we gezien en gedaan hebben. Het is tijd om wat te eten. Tijdens het eten, komt er een discussie op gang wat we de rest van de dag gaan doen. Hier zijn de meningen over verdeeld. De meerderheid (iedereen, behalve ik) wil graag wat slenteren door Kotor. De temperatuur voor vandaag is officieel 32 graden, met gevoelstemperatuur 36. Daarnaast is er nog een indeling die ik veel meer gebruik, omdat deze veel betrouwbaarder is naar mijn persoonlijke voorkeur. Dit is de gevoelstemperatuur volgens Kromhout en die geeft 46 graden aan. Voor mij een reden om te zeggen: gotovo sa svime! (Servo-Kroatisch voor: klaar met alles!) Als je denkt dat het niet gekker kan worden, komt er iemand met het dwaze idee om ook de trappen van Kotor nog te gaan beklimmen. Nee, niet nu, maar vanavond na het eten, dan koelt het weer wat af. Ik zeg: dat doe je maar alleen, want mijn lijf gaat deze temperatuur niet trekken. En de rest gaat dit ook niet doen en ik zie 3 paar ogen verbaasd naar mij kijken… Ik denk meteen dat iedereen een zonnesteek heeft opgelopen en wartaal aan het uitslaan is. Mijn hersenen maken overuren, hoe gaan we hier naar ieders tevredenheid uitkomen en vooral levend? Gelukkig doen mijn hersenen het nog goed en doe een tegenvoorstel. Jullie gaan maar lekker slenteren door Kotor, ik ga naar op dit moment mijn beste vriend in Kotor (de airco in ons huisje) en neem de auto mee. Ik ga wel pannenkoeken bakken vanmiddag en lekker zelf aan de gang in het huisje. Ik rij om 17.00 uur weer terug met de pannenkoeken en dan kunnen we in de schaduw eten. Als het vanavond echt afgekoeld is, zal ik gaan nadenken over die trappen en anders kunnen jullie hem gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb een lekkere stapel pannenkoeken gemaakt en rij de berg af naar de groep. We ontmoeten elkaar en zij hebben een mooi schaduwplekje gevonden in het park. Ik word gek van de hitte, maar goed, ook ik moet me aanpassen aan de groep. Op mijn tong loop ik naar het park en daar blijken meerdere personen hetzelfde idee te hebben. We moeten een andere plek zoeken. Ik zie dit niet echt zitten. Vervolgens komt er een aarzeling over de trappen. Is dit nu echt wel een goed idee? Ik doe een vreugde dansje in mijzelf en vraag wie nu echt nog met deze warmte de trappen op en af willen gaan? Niemand heeft hier fut voor. Laten we dan gewoon in ons huisje de pannenkoeken eten! Gelukkig stemt iedereen hiermee in en we gaan terug naar het koele huis.

Morgen gaan we kijken wat we gaan doen. Het idee is om naar het 4^e nationaal park te gaan van the big 5, het Lov?en Nationaal park. Dit doen we dan wel in de ochtend!

Dag 10 - De reis van Ostrog naar Kotor, aan de kust van Montenegro

Hallo mede reiziger,

Vanmorgen was het al weer tijd om de Ostrog regio te verlaten. Het Engelse ontbijt die gisteren overgeslagen werd, hebben we vandaag gemaakt. Met een goed gevulde maag, gingen we op weg naar Kotor. We zijn benieuwd wat we kunnen verwachten. Als er 1 gebied in Montenegro bezocht wordt, is het Kotor. Ze zeggen ook dat je Montenegro niet hebt gezien, als je niet in Kotor bent geweest. Het ligt achterin de baai van Kotor en is het meest zuidelijke fjord ter wereld. We rijden door een door gebied in de regio Nikši?. De tour is ongeveer 2 uur rijden. Na een uur rijden, nemen we een korte break voor iets te drinken en vervolgen we onze weg. De natuur wordt weer wat frisser groen en de bebossing wordt ook wat dichter. Natuurlijk is het bergachtig gebied en er zijn hoogteverschillen van ruim 7% dalen en stijgen. Plots zijn we aangekomen aan de ingang van de baai en met een paar haarspeldbochten rijden we naar beneden. We zien kleine dorpjes van 50 huizen aan beide kanten van de baai. Ineens zijn we er dan toch, maar dan moet je nog 20 tot 30 km langs de baai rijden met een gangetje van 40-50 km/h. Als je 5 km voor Kotor bent, mag je file rijden.

Om 13.00 uur zijn we dan toch echt aangekomen en kunnen zowaar ook nog een parkeerplaats vinden, net naast de stari grad (oude stad), zeg maar het centrum van Kotor. Dit is een auto vrij gedeelte. Het heeft hele nauwe steegjes en mooie huizen. We hadden afgesproken dat we de middag zouden gebruiken om het centrum te bezoeken. Wat vind ik van Kotor? Tsja, wat zal ik hiervan zeggen? Ik vind de architectuur en de omgeving enorm mooi. Wat ik niet prettig vind aan Kotor is de enorme drukte van het toerisme. Het is een gemeente net als Baarn, met ongeveer 23.000 inwoners in de hele regio en 13.000 in Kotor zelf, maar het lijkt wel of er 50.000 mensen door het stadje lopen. Er ligt altijd wel een cruise schip in de haven. Het is daarom erg commercieel, de prijzen liggen hier net zo hoog als in Nederland, terwijl elders in Montenegro dingen 2 of 3 keer goedkoper zijn. Er wordt constant gevraagd of je een tour wilt doen, of iets wilt kopen of nuttigen. Er zijn dus prikkels genoeg. De omgeving is prachtig, mooi blauw/groen water, rijke historie en mooie bergen eromheen. We hebben eerst 2 uur met elkaar door het stadje gelopen om alles te bezichtigen. Daarna hebben we ons in 2 groepen verdeeld. De vrouwen wilden graag shoppen en de mannen vonden de haven wel mooi om te bekijken. Om 17.00 uur hebben we weer afgesproken met elkaar. We zijn toen eens gaan kijken waar we morgen naar het ontmoetingspunt voor onze volgende excursie moeten zijn. Dat is een boottocht naar de blauwe grot. Maar daar ga ik morgen meer over schrijven. Nu is het tijd voor het eten. In de oude stad eten leek ons niet leuk tussen de toeristen in de volle drukte. Beter kan je naar een plek waar de lokale bevolking ook heen gaat. Ik vond een BBQ restaurant in de haven die ook goed aangeschreven staat.

Wat was dit een belevenis! In de middag liepen we achter het restaurantje en zagen een eenvoudig terras buiten met mooie gerechten die opgediend werden. Toen we hier weer aankwamen, zagen we dat de ingang toch voor was. We gaan naar binnen en daar was een speciaal protocol. Je mocht door de keuken naar het terras lopen en 1 persoon moest terugkomen voor de bestelling, als we een keuze hadden gemaakt. Drank kon je zelf pakken en moest je met de bestelling doorgeven en dan kon er direct betaald worden. Je kreeg een nummer en dan werd de bestelling geserveerd, zodra het klaar was. De menu kaart was heel eenvoudig. Er was mixed grill, met verschillende grootte van porties met het aantal personen als indicatie. Deze werden geserveerd met patat en een rijke salade. Je kon dit aspect ook met steak doen. Daarnaast waren er wat losse gerechten die je per persoon kon bestellen. Het vlees lag lange tijd in de marinade en het zag er allemaal prima uit. Tsjonge, wat hebben we hier heerlijk van gegeten!

Na het eten, besloten we rustig via de haven terug naar onze auto te lopen. We zouden naar ons huisje gaan. Het huisje lag net een stukje de berg op naast Kotor en als je doorrijd met heel veel haarspeldbochten, kom je bij het Lov?en Nationaal Park uit. Laat dit nu nummer 4 van the big 5 zijn! Het huisje dat we hebben geboekt, krijgt in de reviews alleen maar tienen, dus de verwachting is groot. We komen bij het huisje aan, echt heel steil de berg op. We denken bij het zien van het huisje en de buurt: is dit het echt? Maar de eigenaresse wacht ons al met een lach op. Ze wil graag het huisje bezichtigen met haar dochter samen. We komen binnen en weten niet wat we zien. Wat een mooi huis! En alles ziet er perfect uit. Een houten vloer met een laklaag zo dik, dat er geen spiegel meer nodig is. Er zijn 3 slaapkamers en 7 bedden, een lang balkon en een airco (joepie!!! Inmiddels hebben wij namelijk ook al de 31 graden aangetikt en gevoelstemperatuur van 34 graden). Alles is stijlvol ingericht en heerlijk schoon. We spreken in het Servo-Kroatisch onze dank uit en geven complimenten voor het mooie huis. Er ontstaat meteen een gesprek, waarom we deze taal spreken en kunnen het mooi uitleggen, wat direct een mooie gelegenheid is om de website aan te bieden met een contact kaartje. Zo genieten we van alle zaken die op ons pad komen. De avond is lekker relaxt en de airco zorgt voor een verkoelende avond, na een hele hete dag. Morgenochtend vroeg gaan we naar de blauwe grot over het water. Het vaartuig is nog even een verrassing.

Dag 9 - Rustdag in Ostrog

Hallo mede reiziger,

Vandaag wordt een kort reisverslag, want het is een rustdag en iedereen mag doen wat ie wilt. Het leuke is dat iedereen dan ook andere keuzes maakt. We starten met een heerlijk ontbijt. Ik wilde een goed Engels ontbijt maken, maar 1 van de eigenaressen kwam langs en zij dat ze een ontbijt voor ons aan het bereiden was, krofne. Wat? Krofne, zei ze. Geen idee wat dit is, maar ze was al weg en zei in het voorbijgaan dat het nog 5 minuten duurde. Inge, wat zijn krofne? Ik ken het niet. Ik ook niet, zei Inge. Dan duren 5 minuten heel lang en dus ging ik maar eens googelen. Krofne, is Servo-Kroatisch voor donuts. Ik ben benieuwd en berg de pannen maar vast op, want we weten dat je na zo’n maaltijd nooit honger zult houden.

We worden geroepen en er staat een schaal met 12 Krofne!, Eigen gemaakte jam en kaas uit Montenegro. De krofne zijn gefrituurd en lijken nog het meest qua smaak op Johnny’s cake, maar dan op de Balkan wijze. Het was inderdaad genoeg en we besluiten om even met elkaar te kaarten onder de morgen zon. Wat een rust en heerlijkheid. Daarna is het de beurt om iets voor onszelf te doen. Inge en Britt, gaan wat luieren in de tuin, kaarten, studeren en uitrusten. Sergio wil wat gaan doen en gaat naar Nikši? met de auto om wat van de stad te zien. Een mooie brug en een tempel. En ik? Ja, eindelijk heb ik ook eens wat tijd om in alle rust iets te gaan doen en ik besluit de EHBO herhalingsles voor september te gaan schrijven. Hoef ik dit niet meer in de avonden te doen, als ik thuis ben.

In de middag zijn we weer bij elkaar en doen weer een spelletje. De zon wordt heter en het is tijd om te kijken wat er rond het huisje aan bedrijvigheid is.

De broers des huizes rommelen altijd met van alles om het erf. Ik neem wat foto’s van wat er allemaal is. Er zijn notenbomen, moerbeibomen, wijngaarden, rode bessen en allerlei dieren. Wanneer we over het erf lopen zien, we 1 van de eigenaren met een half imkerpak bezig bij de bijen. We besluiten te kijken en hij laat vol trots zijn collectie zien. Het is leuk om te zien hoe dicht de mensen bij de natuur staan. Ze maken en verbouwen veel zelf. Het is allemaal puur natuur en ze zijn heel gastvrij. Daarna besluiten we alvast te kijken wat we op de volgende stop willen gaan doen, Kotor. Dit is het meest toeristisch gebied van Montenegro en ligt aan de kust. We hebben meer dan 10 dingen opgezocht om te doen in die omgeving, maar blijven daar maar 3 nachten. We zullen dus een keuze moeten maken, want we gaan niet als Japanners met een fototoestel alles af, om thuis te bekijken wat we nu eigenlijk gezien hebben. Het is leuk om te lezen wat er allemaal te doen is en maken een top 3 van dingen die we allemaal willen doen en zien. Als we dan eventueel nog iets zien, is dit meegenomen.

Morgen gaan we inpakken en is het een klein 1,5 uur rijden naar Kotor. Vanavond moeten we nog eerst eten en we besluiten naar het eettentje van gisteren te gaan. Er zijn niet veel restaurants open en het is dichtbij. We hebben een heerlijke maaltijd. Na het eten, kletsen we thuis op het balkon wat bij en spelen ondertussen nog een potje kaart (of een paar potjes eigenlijk, want het is best gezellig). Nu gaan we ons klaarmaken voor de nacht, want morgen hebben we weer een nieuwe dag.

Dag 8 - Reis naar Ostrog en het bekijken van het Ostrog klooster

Hallo mede reiziger,

Vanochtend zijn we met een mooi zonnetje opgestaan en hebben onze koffers gepakt. We hebben nog even nagenoten van het mooie uitzicht en zijn naar Žabljak gegaan om in een supermarkt een ontbijtje te scoren. Dit is ook gelukt, trouwens! Je merkt het verschil tussen een echt toeristendorp en het normale leven. In deze supermarkt hebben ze tenminste lekkere croissants en koffiebroodjes. We nemen een koffie to go mee en rijden lekker het Durmitor gebied in. We stoppen op een rustig plekje en ontbijten met elkaar. Vandaar uit rijden we richting het zuidwesten, een richting in het Durmitor gebied die we nog niet hebben gehad. Het is alweer prachtig onderweg en genieten volop. Na een uur rijden hebben we Durmitor achter ons gelaten en ligt de 2^e stad van Montenegro voor ons in het dal. Een stad zo groot als Baarn en Soest samen. We rijden om de stad heen en komen in een gebied dat meer op Duitsland lijkt, met bergkammen aan beide kanten. Het lijkt alleen wat meer dor.

We denken allemaal hetzelfde, de streek lijkt wat minder mooi hier….totdat we bijna bij ons volgende huisje zijn. Dit nieuwe huisje was een ingeving van 2 dagen geleden en staat bij het plaatsje Ostrog. Dit ligt hoog op een berg en we moeten weer een smal bergpaadje om met vele haarspeldbochten en weinig ruimte om 2 auto’s te laten passeren. Opeens duikt ons huisje op en wat is dit een prachtige plek! Je komt er direct tot rust. Een oudere man verwelkomt ons en laat ons zitten in zijn tuin. Het Servo-Kroatisch moeten we direct gebruiken om te kunnen communiceren. De Rakija komt op tafel en hij vertelt vol trots over zijn omgeving. Het huis is 300 jaar geleden gebouwd, zijn vader is er 100 jaar oud geworden en alle wijngaarden om het huis zijn van hem. Hij verkoopt die druiven om de beroemde Vranac wijn uit Montenegro te maken. Hij heeft een nette tuin met veel vlinders, een kraan waar het bergwater uitkomt en verschillende zitjes.

Vervolgens laat hij het huisje zien. Wat een beauty van een huis! Schoon, alles wat je nodig hebt en een rust! Je hoort alleen de natuur. Hij laat ons alleen en geeft aan dat we het als ons huis moeten beschouwen. We besluiten onze kleren te wassen, want het droogt in een uur in de zon. De middag besteden we met kaarten, luieren (ja echt!), nog boodschappen doen. Oh ja, dit was ook leuk. We vroegen waar er een supermarkt was. In Nikši?, een half uur terug rijden. Dat meen je niet! Jawel, maar er is ook een markt, waar mijn vrouw werkt. Het is 5 km de berg af. We besluiten dit te doen. De markt is een halve huiskamer, met wat losse producten. Maar om wat voor ontbijt en lunch te halen is het helemaal goed. Onderweg lag er nog een zwarte adder op de weg en die bleef gewoon liggen toen we met de auto eroverheen gingen (nee, niet met mijn wielen).

We besluiten nog wat te eten vanavond en dat kan vlakbij het Ostrog klooster. Dit is ook een bezienswaardigheid die in de top 10 van Montenegro bezienswaardigheden staan en dit is op een kleine 5 km hoger op de berg. Het is een Ooster Orthodox klooster en 400 jaar geleden gebouwd in een nis in de berg. Het heeft het idee van Petra in Jordanië. We willen dit graag aan de buitenkant aanschouwen, terwijl de meesten voor de binnenkant gaan met zijn beroemde fresco’s. Het gebouw is mooi om te zien. We kunnen een groot gedeelte met de auto, maar parkeren lager op de berg en moeten nog zo’n 200 of 300 treden op. Alles wat mooi is, is hoog lijkt het wel. Het is de moeite waard, zowel het gebouw, als het uitzicht in de omgeving. Hierna zien we een heel mooi restaurant.

Het lijkt wel Griekenland, als we daar gaan zitten. Lekker buiten met uitzicht over de hellingen. Wat een rust! Er zijn pauwen, alles is van hout en steen gemaakt en het heeft een dak van riet. Het is een Grill restaurant en ik heb zin in mixed grill. Sergio trouwens ook! Maar op het moment dat ik het wil bestellen, zegt de eigenaresse dat het veel te veel is, nou dan doen we toch samen met een portie! Nee, nee veel te veel vlees voor 2 personen, enfin een hele discussie over kleinere porties, etc. Uiteindelijk zegt Britt dat ze hier ook van eet, maar dan moet er wel patat en een salade bij. De eigenaresse gaat akkoord. We krijgen een maaltijd neergezet! Odli?no (uitstekend). We genieten van de rust en voelen ons heerlijk tot rust komen. We zijn hier 2 dagen en besluiten dat we morgen gewoon hier een luie dag hebben. Iedereen kan gaan doen wat hij/zij wil. De temperatuur is flink gestegen naar Hollandse waarden. Iets minder voor mij, maar de dames genieten er van. Dit is dag 8, maar wat hebben we al mooie dingen gezien en beleefd! We zijn echt gezegend.

Dag 7 - Bezoek aan het Zwarte Meer

Hallo mede reiziger,

Vanochtend worden we met een mooi zonnetje wakker, kijken tegen een mooie bergwand aan en lijkt het weer ons goed gezind. We eten buiten in de koele ochtend zon en genieten van wat omgang met elkaar. Sommigen moeten nog een beetje wakker worden. Wat staat er op het programma? Hebben we een missie voor vandaag of is het een rustdag in de vakantie? We gaan voor het laatste, al blijkt dat soms wel eens anders te lopen…. We besluiten om vandaag naar het Crno Jezero te gaan (Servo-Kroatisch voor het Zwarte Meer. Dit staat in alle top 10 staatjes van dingen die je moet zien, als je Montenegro bezoekt. Dit meer ligt op 15 minuten van het huisje, dus gaan we daar eens kijken. Je kan van daar uit, allerlei hiking trails lopen naar bergen op 2 km hoogte. Maar ja, het is vandaag een rustdag, dus gaan we geen zware tochten doen. We hadden al gelezen dat je ook een rondje rond dat meer kon lopen en dat dit goed te lopen was. Ik ben het hier voor de helft mee eens. Ik ben zo druk met alles in orde maken, dat ik vergeten ben om mijn normale schoenen te wisselen voor mijn bergschoenen. Maakt niet uit, het is een lichte tocht voor het hele gezin. Hier zijn geen bergschoenen voor nodig.

We besluiten dus door te rijden en komen bij de ingang voor dit meer en het is al een kunst om je auto kwijt te kunnen. Dat betekent dat meer mensen op hetzelfde idee komen en dat het dus toch de moeite waard moet zijn! De auto is uiteindelijk geparkeerd, de toegangskaartjes tot het park betaald en vervolgens moeten we 700 meter lopen om naar het meer te komen. Als je ernaar toe loopt, denk je dat je van Montenegro, naar de Rocky Mountains in Canada bent gevlogen! Wat een mooie bergen die begroeid zijn met sparrenbomen. We zien het rondje rond het meer en vragen ons af, of we linksom of rechtsom het meer gaan. We gaan tegen de klok in het meer rond. En inderdaad, het pad is hier en daar glibberig van de modder door de vele regen, maar goed te lopen. We zien een mooi glad meer dat heel hoog staat. Daarnaast staan de hellingen vol met bomen. Na even doorlopen, zien we aan de overkant van het meer mooie watervallen. Oh leuk, daar komen we straks ook! Even verderop zijn er mooie bruggen gemaakt van lokaal hout. We lopen verder en genieten van het mooie weer. We komen bij de eerste waterval aan en dan blijkt dat we niet over de waterval moeten lopen, maar er dwars doorheen moeten lopen. Er liggen wat kleine rotsblokken in het water die boven de oppervlakte uitsteken. Met moeite lukt het om aardig droog over de waterval heen te gaan. Oef! Dat is gelukt….maar we zien al gauw dat er meerdere van deze overgangen zijn.

De volgende waterval overgang is niet te nemen, zonder met je schoenen in het water te komen. %$#@, had ik nou maar mijn bergschoenen aan, die zijn waterdicht. Als ik met deze schoenen tot mijn enkels in het water sta, kan ik ze weggooien. Hoe ga ik dit oplossen? Er zit niets anders op dan de schoenen en sokken uit te doen, de broek op te stropen en met blote voeten door het water te gaan. Niets aan het handje, ik ben niet voor 1 gat te vangen. Ik zet mijn voeten in het water en hoor al van anderen dat het water veel te koud is voor blote voeten. Inderdaad, als er smeltwater van de bergen komt is dit geen hoge temperatuur. Dit is niet IJsland met zijn warme geisers. Gelukkig deert de kou mij niet zo vaak en maal ik niet om een beetje koud water. Wat mij wel deert, zijn de scherpe randjes die aan de verschillende stenen zitten! Jongens, dit is echt niet leuk. Je kan niet altijd zien welke stenen zeer gaan doen. Als je het voelt, ga je in een reflex op een andere plek staan, verlies je je evenwicht en voor je het weet, lig je languit in het water. Ik ben aan de andere kant van de waterval en ben blij dat het erop zit. Hoe ga ik mijn voeten die nu in de modder staan schoon krijgen, om mijn schoenen aan te doen? Op dat moment komen er mensen lachend naar ons toe, nog 3 of 4 watervallen te gaan en er zit er 1 bij die echt heel diep is. Succes!

Het heeft dus geen zin om voorlopig de schoenen weer aan te trekken. Ik moet nog even doorbijten op de rotsachtige grond met blubber. Het is echt afzien, je evenwicht bewaren, gladde stenen of stabiele wortels van bomen opzoeken. Het gebied met watervallen is voorbij en het is de hoogste tijd om schoenen aan te trekken. Dit ga ik niet de resterende tijd volhouden op blote voeten! Maar hoe krijg ik de modder van mijn voeten af en heb ik de mogelijkheid om mijn voeten te drogen, om daarna in mijn schoenen te komen? Ik vind iets verderop een plekje aan het meer met een mooie steen. Hier kan ik mijn voeten afspoelen en mijn schoenen aantrekken. En het had niet langer moeten duren! We gaan over rotsformaties stijl naar boven en ben dankbaar dat mijn schoenen aan zijn.

Na het rondje Zwarte Meer, besluiten we nog een klein stukje Durmitor route te rijden. Hoe ziet het er uit op een zonnige dag? Eind van de middag komen we thuis aan en is er nog wat tijd om iets voor onszelf te doen. Daarna maken we het diner klaar en kunnen dit lekker in de tuin op eten. Vanavond hebben we ook wat eigen tijd en morgen gaan we naar een extra ingelast huisje. Het huidige huisje bevalt ons niet goed en het huisje in Kotor is al bezet. We hebben naar een huisje halverwege gezocht in de regio Nikši?. Hier staat de landelijke bierbrouwerij die overigens niet te bezoeken is. Nikši? is de tweede stad in Montenegro en heeft minder dan 62.000 inwoners. Het stadje ligt centraal in Montenegro en dit is de enige regio die we over hadden geslagen. Morgen gaan we daarheen en blijven daar dan 2 nachten, alvorens we naar Kotor gaan. Vandaag is het droog gebleven, maar in de bergen komt het kwik niet verder dan 17 graden. De zon is wel krachtig. Vanaf morgen gaan we veel warmer weer tegenkomen en rijden we ook uiteindelijk in Kotor naar de 30 graden. De regen lijken we achter gelaten te hebben.

Wat we in Nikši? gaan doen, blijft nog even een verrassing, maar als je blijft meelezen, kom je het gauw genoeg te weten.

Dag 6 - De reis naar nummer 3 van the big 5: Durmitor National Park

Hallo mede reiziger,

Vanochtend nog 1 keer het ontbijt bij het rafting centrum, alvorens we weer terug naar Montenegro gaan. Het is weer heel goed mogelijk om je buik vol te eten met allemaal lokale lekkernijen. De koffers zijn gepakt en we vinden het aan de ene kant jammer dat we al weg gaan, maar voelen ons ook heel opgewonden van wat we nu weer gaan zien. Het is namelijk de dag dat we nummer 3 van the big 5 gaan zien, het Durmitor Nationaal Park. We rijden in 5 minuten naar de grens en er staat een rij van 6 auto’s bij de grens. De douaniers nemen hun tijd met het controleren van de voorgangers. Ik grap alweer heel spontaan dat onze auto vast aan de kant moet en ben alweer een beetje boos op mezelf dat ik weer de kat op het spek aan het binden ben. Juist op dat moment zie ik een douanier de rij auto’s doorlopen richting onze auto. Ja hoor, zucht ik, dat heb ik weer. Gelukkig loopt de douanier voorbij naar de jeep achter ons. Die auto reed onderweg al toeterend dat hij er voorbij wilde en stond voor de grens de auto na te kijken. We gingen deze auto voorbij en nu wordt hij door de douane gecontroleerd en terug gestuurd. Wij mogen verder en de reis vervolgt Montenegro in.

We zitten dan direct in de Piva Canyon en deze is prachtig. Aan beide kanten hoge rots formaties met ruige stenen en vol begroeid met bomen. Beneden de rivier de Piva die helder blauw door het landschap meandert. Wat kan een autorit toch heerlijk zijn. Halverwege moeten we linksaf een smal weggetje omhoog om richting Žabljak te rijden. Het is een helling die we over moeten met haarspeldbochten, waar geen eind aan lijkt te komen. Elke keer rijden we door een tunnel die uitgehakt is in de rotsen. Verlichting ontbreekt, maar wat veel zotter is in Montenegro (dat heb ik nog helemaal niet eerder verteld), is dat de tunnel rustig een bocht van een haarspeldbocht kan zijn. Je ziet geen hand voor ogen en moet maar zien welke kant de tunnel opgaat. Soms is het handig om op de navigatie te kijken hoe de tunnel loopt.

Boven aangekomen, rijden we het Durmitor gebied in. Het landschap verandert meteen. Durmitor is een ruig landschap met bergen, grashellingen, veel rotsblokken en de wind die door het gebied jaagt. Er ligt 1 smal weggetje die het gebied doorkruist en die moet voor beide richtingen door het verkeer gebruikt worden. Soms zit er een afgrond aan 1 kant. Het landschap heeft veel weg van Schotland of IJsland, maar toch weer heel anders. Er zijn hier en daar schaapherders die hun schapen op de hellingen en de dalen laten grazen. Soms zie je een verlaten gebouw staan. De weg is ongeveer 90 km lang en je komt geen benzine pomp of winkel tegen. Er is geen internetverbinding en de telefoon doet het ook niet. Je bent helemaal alleen. Wat een rust en stilte, je hoort alleen een dier of de wind. Onze tank was half vol, maar voordat we het park inreden, hebben we toch maar getankt. Je weet het nooit met een vreemde auto en die grote hoogteverschillen. We hebben dan wel pechhulp, maar die dekt niet de pech van het niet kunnen melden van pech… Daar sta je dan met een lege tank. Nee, dat risico lopen we niet graag.

Ongeveer 5 km na het begin van het Durmitor gebied, horen we op de achterbank: wij moeten plassen. Ahum, je hebt 2 mogelijkheden: Zoek een rotsblok uit….of hou het nog 85 km op. Aan jullie de keus. We zien een klein huisje met een tafel aan de weg en Inge zegt: ik ga het daar wel vragen! Stop de auto maar. Er komt een wat oudere vrouw uit het aftandse huisje en Inge raakt in gesprek en vraagt of ze van het toilet gebruik kan maken. Dat kan, de wc is buiten in een WC hokje. De vrouw zegt dat ze wat eigengemaakte producten verkoopt, maar dat er bijna niemand langskomt. We besluiten om wat dingetjes te kopen. Wat we ook doen als we met de lokale bevolking praten of uit een huisje gaan, is een contact kaartje geven. Inge heeft wat pakketjes gemaakt met een snoepje, een contact kaartje van JW.org en een bedankje in het Servo-Kroatisch. Maar ja, wat heb je aan zo’n kaartje als er geen internet is in het gebied! Het hele land heeft geloof ik 3 gemeentes en die zitten zeker niet in de buurt van Durmitor. Misschien heeft ze nog nooit iemand van ons gesproken. Daarom leek het me handig om een traktaat te geven in haar taal. Even uit de auto halen… De vrouw is dolgelukkig en we vervolgen onze tocht. Het geven van deze traktaten en contact kaartjes doen we regelmatig en hopen op die manier ook dat gebied te bereiken met het goede nieuws.

Het weer is helaas niet al te best, soms droog en soms regent het. De temperatuur is boven in de bergen 6-8 graden. Als we halverwege deze weg zijn, komen we aan in Žabljak. Dit is een heel klein dorpje, die alleen maar bestaat vanwege de toeristen om van daar uit de bezienswaardigheden te bezoeken en om toch nog wat boodschappen te kunnen doen. Voor het dorpje zelf hoef je daar niet te komen. Het is al tussen de middag geweest en we besluiten om nog even pizza te eten. Rond 15.00 uur zijn we bij het huisje die we voor dit gebied hebben uitgezocht. Het is een huisje 8 minuten van het dorp, midden in de natuur. De eigenaar had al aangegeven dat hij er niet is, maar zijn ouders die in de buurt wonen, wel. Ze spreken alleen nauwelijks Engels. Wij gelukkig wel genoeg Servo-Kroatisch! Het zijn hartelijke en zeer gastvrije mensen. We mogen van de moestuin gebruik maken, de aardappels, etc. Doe alsof alles van jou is. De buitenkant van het huis is schitterend mooi, evenals de omgeving. Binnen valt het enigszins tegen. We gaan wel kijken hoe of wat. Voor nu zijn we geslaagd voor de missie van vandaag. We zitten precies in het midden van Durmitor. We hebben de boodschappen binnen en kunnen morgen heerlijk genieten van een brood maaltijd. We hebben al half besloten dat we naar het zwarte meer gaan. Dit is een prachtig natuur gebied op ongeveer 2,7 km buiten het dorp Žabljak. Je kan er vanuit het dorp, lopend naar toe en daar aangekomen, in ongeveer 1,5 uur omheen wandelen. We hebben vandaag veel gereisd, dus een rustige dag morgen is goed.

Dag 5 - De dag dat we gaan raften op de Tara rivier

Hallo medereiziger,

Vanochtend was ik blij dat ik er om half 8 eruit kon. Ik had vanaf kwart voor 6 plafond dienst en was dus verheugd dat we aan een nieuwe missie konden gaan beginnen met ons expeditie team. De details gaan we straks krijgen, eerst ons klaarmaken en ontbijten. We krijgen een heerlijk lokaal ontbijt en we kunnen er tegenaan. Er vertrekken allerlei groepen die verschillende dingen gaan doen. Het wordt steeds leger en het lijkt wel of ze ons vergeten zijn. Inmiddels is het al 10 uur en we krijgen te horen dat we zo gaan beginnen. We hebben een groep met 6 personen en een lokale instructeur die met ons meegaat. We mogen beginnen bij een magazijn om onze uitrusting op te halen. We krijgen een neopreen suit, een zwemvest, een helm en speciale schoenen. Het aantrekken van zo’n pak is een expeditie op zich. Lachen gieren en brullen. De heren hebben als eerste de uitrusting en dan is het de beurt aan de dames. Het pak zit als een tweede huid om me heen en ik vraag me ondertussen af, of dit wel prettig gaat zitten tijdens de reis.

We gaan naar de rangerover en zien dat de boot al op de auto ligt. Er sluiten 2 Engelse toeristen bij ons aan, die vanochtend vroeg vanuit Žabljak ruim 2 uur hierheen zijn gereden en uitgeput zich in een kikvorspak hebben gehesen om ook de auto in te kruipen. Zij hebben alleen een raft afgenomen en niet de overnachtingen en het eten. Zij moeten na de raft ook nog ruim 2 uur terug. Wat ben ik gelukkig dat ik voor onze optie heb gekozen. Relaxt, en je mist echt iets als je het eten niet hebt geproefd. Maar goed, ik wijk nu af van het verhaal. We mogen de auto in en de dames moeten op de achterbank plaatsnemen en de mannen in de achterbak op bankjes. Daar zitten Sergio, the Englishmen en ik te hobbelen in de auto. Er volgen wat gebruikelijke vragen over en weer hoe we heten, waar we vandaan komen en wat we allemaal op vakantie doen. Daarna merken we dat we de hoofdweg verlaten hebben en nu op eenzelfde keien weg rijden als eerst. Ik krijg al weer visioenen van de route naar de Volušnica. Alleen rijden we nu in een terreinwagen en gaan we veel harder dan wij vorige keer in de Opel Astra. Dat heeft the Englishmen ook gemerkt! Hij werd steeds stiller en stiller. Ik was druk met mezelf vast te houden, omdat ik opgevouwen in die auto lag. Ik keek een keer naar links en zag dat the Englishmen heel erg wit was en zich duidelijk niet goed voelde. Er kwamen al wat kok neigingen en ik riep maar heel snel dat de auto moest stoppen. Huh waarom? Nou, omdat de deur al openging en hij kotsend langs de weg stond, terwijl de eerste gift in de auto lag (zeg ik dit netjes zo?). De auto was zo aan het stuiteren en strak de haarspeldbochten aan het nemen, dat ook Sergio bijna zijn voorbeeld wilde volgen.

The Englishmen voelde zich daarna een stuk beter en mocht voorin zitten, terwijl de instructeur zijn plek in ging nemen. Veilig bereikten we de rivier en kon de boot geprepareerd worden. Er moest nog wat extra lucht in. Toen volgden de laatste instructies hoe er met de peddels gevaren moet worden, wat als je overboord valt en nog wat van dat soort zaken. Toen waren we er klaar voor. Ik zag met een schuin oog al hoe lekker snel het water aan ons voorbij ging. Er werd een indeling gemaakt wie waar op de boot plaats moest gaan nemen. Sergio en ik waren het bokkie, wij moesten links en rechts voor. Wij mochten al het vocht dus op gaan vangen en als eerste de eventuele klappen op de rotsen. Bedankt daarvoor. Achter Sergio kwam Inge en daarachter Britt. Achter mij nam the Englishmen plaats en daarachter the Englishwoman. De instructeur zat achter op de boot en had een go pro op zijn helm. Hij gaf de commando’s en we voelden ons op een Romeins schip. De eerste de beste waterval kwam recht op ons af en die raakte ons voor op de boeg. Sergio en ik waren daarna al totaal nat. Er zouden nog vele golven volgen en het is best kicken hoe we over de golven en stroom versnellingen de rivier overgingen. De instructeur vertelde nog een aantal feitjes: In augustus is de rivier ongeveer 40 cm diep, nu door de regen 2-2,5 meter diep. De Tara rivier komt uit Montenegro, Bosnië binnen en komt dan al heel snel samen met de rivier de Piva. Daarna heet de gezamenlijke rivier de Drina. De Piva is veel kouder, dus waar we begonnen op de Tara, had het water nog een temperatuur van 9 graden. Na samenkomst met de Piva wordt de rivier ongeveer 7 graden.

Dit doet Sergio en Britt besluiten om maar eens een duik te nemen in het water. Hoe kom je de boot weer in? Op eigen kracht lukt dit niet. Geen nood, want we hebben Rambo bij ons. Even voor de duidelijkheid, dat hier geen misverstanden over gaan bestaan, ik ben niet Rambo en the Englishmen zeker niet! Het is onze instructeur die als een commando eruit ziet. Hij pakt eerst Britt aan haar zwemvest en die wordt zo het water uit getrokken, dat ik dacht dat ze aan de andere kant van de boot weer het water in zou verdwijnen! Ik dacht toen nog: ‘Bij Britt snap ik dat, nu kijken hoe je dat bij onze andere boy gaat doen’! Geen probleem, hij pakt Sergio’s zwemvest en douwt hem nu de andere kant op, half kopje onder water. Daarna maakt hij gebruik van de opwaartse kracht om hem de boot in te trekken. Oké dacht ik, we zijn weer compleet, nu weer vooruit! Twee minuten later volgt het eindpunt en mogen we onze uitrusting inleveren. We hebben de tocht van 23 km in 90 minuten afgelegd. De kikvorspakken zaten zo vast om ons heen, dat ik vreesde dat ik de resterende tijd op vakantie in dat pak moest blijven zitten, met de 30 graden op de resterende plekken in het vooruitzicht. Oh, help waar zijn we weer aan begonnen! Gelukkig is dit een goede teambuilding oefening en dat werpt resultaten af. We helpen elkaar met het ontdoen van de uitrusting en kunnen ons gaan opfrissen. Een paar minuten later worden we getrakteerd op de lunch. De lunch is zoals bij ons het avondeten is! We krijgen heerlijke soep en de groep wordt hier wild van, we lusten nog wel een kopje! Nou dat kan hoor. Daarna volgt de hoofdmaaltijd. Er komt een lange houten plank met heul veul vlees, dat zo mals is, dat het uit elkaar valt. Er zijn aardappelen die zo vol van smaak zijn, dat we graag willen weten hoe dit komt. De aardappelen worden voor een aantal maanden onder de grond bewaard en dan heel langzaam gekookt als ze bereid worden. Verder weer een kool salade en een soort baklava toe. Dit krijg je nooit op, maar dat moet ook niet, want dat is eerder een belediging, dan een compliment. De rakija wordt ingeschonken en het feestje zit er goed in. Binnen brandt de openhaard. Ik kan best wel wennen aan deze vakantie en droom ondertussen al over het avondeten.

De rest van de middag wordt gebruikt ter vrije besteding. We verwennen onszelf met waar we persoonlijk zin in hebben. Er worden mooie gesprekken gevoerd, we verzorgen onszelf lekker, omdat onze spieren de afgelopen dagen aardig gewerkt hebben. Ook de spieren hebben vakantie en recht op een beetje verwennerij. Om 20.00 uur staat het diner gepland. Sergio heeft zin in het gerecht dat hij op 1 van de foto’s had gezien op het internet. Lekkere visjes op de BBQ. Ik probeer het enthousiasme wat te temperen. De hoofdmaaltijd wordt vaak in de middag gegeten, dus verwacht niet te veel. Om 20.00 uur komen de borden en zien we dat er ook vanavond weer soep op het menu staat. Het wordt vanavond een tomatensoep die ook nu weer erg lekker is. Na de soep komt er een grote houten plank met mooie vissen erop en daarnaast aardappels met rauwe ui en citroenen. Wat ziet het er prachtig uit. Ik vraag aan de eigenaar welke vis dit is. Hij zei: pastrva (servokroatisch voor forel). We gaan deze lekkernijen proeven en geven terug dat het odli?no is (uitstekend). We genieten nog na en komen tot de conclusie dat we dit arrangement hebben geboekt voor het raften. Door de snelheid van de stroom, werd deze tijd flink verkort. Toch maakt de enorme gastvrijheid en de gastronomische explosie van smaken en ervaringen (iskustva), dit arrangement meer dan waard. We vinden het jammer om morgen na het ontbijt, dit land te verlaten. We gaan dan weer koers zetten naar het nationaal park Durmitor, waar we officieel 4 dagen door zullen brengen. Nu gaan we slapen, om morgen officieel naar het 3^e nationale park op ons lijstje te gaan, het Nationaal park Durmitor, het park voor echte doorzetters. We gaan kijken wat we in dit park kunnen doen en zien en laten ons verrassen.

Het weer wordt weer beter, dus we hopen jullie te kunnen trakteren op mooie foto’s.